Ik ben vanavond drie haltes te ver gereden met de bus. Dat kwam een beetje omdat ik – zoals gebruikelijk – lag te snoezelen en de bus zich wegens een gebrek aan druk verkeer spoediger dan gebruikelijk naar mijn thuishaven pendelde. Zodoende werd mijn biologische klok met hele minuten in de war gestuurd.
Het leek me verstandig meteen openlijk over dit gênante voorval te communiceren vooraleer een lek in mijn entourage de boekskes bereikt. Ik hoop dan ook dat deze affaire hiermee afgesloten is.
Even dacht ik dat het traditionele blogstokje tenonder was gegaan in de kilte van de aanvriezende winter. Verkeerd, bewijst collega hoofdtelefoon terwijl hij mij de stok aanreikt. Ik doe mijn best, maar kan niks beloven.
Drie bands en/of artiesten die ik dit jaar heb leren kennen?
Drie dingen die ik heb meegemaakt, gehoord,… en die me altijd zullen bijblijven?
Drie blunders waarmee mijn kleinkinderen mij uitlachen zullen:
Drie dingen waar ik tamelijk fier op ben:
Een café waar ge nog een 33’er kunt drinken voor 1,30 euro, of een koffie voor 1,40 euro… Zeg mij: hoeveel zijn er nog? Den Ouwen Tijd in Leuven – de Vieux Temps voor de habitués – is zo een bruin staminaat waar een democratische prijszetting nog de dagelijkse praxis uitmaakt. In afwachting van een verre treinreis, pleeg ik daar in goed gezelschap al eens iets te nuttigen. Tot jolijt van eenieder.
In die schone kroeg staan den toppenbiljart en de kicker nog centraal, niet zelden omringd door menige volksmensch. Daar wordt nog de nationale voetbalcompetitie vergroot weergegeven en de lokale voetbalcompetitie per prikbord opgevolgd. Een plek, met andere woorden, van warmte en aangenaam verpozen in deze hedendaagse prozacmaatschappij.
Ik heb geen boodschap aan een trendy keet waar ik met moeite de stoelen van de wijnglazen kan onderscheiden. Ik heb geen boodschap aan Tavernes waar er geen barkrukken mogen staan omdat die putten maken in het vast tapijt.
Neen, geef mij maar de verlichting van spaarzame TL-buizen en de warmte van ware kameraadschap. Ode aan dien Ouwen Tijd!
Ik kom juist van de telefoon met Julie. Wel een half uur hebben we liggen keuvelen over vanalles en nog wat, de schone dingen des levens.
Julie werkt voor het Nationaal Instituut voor Dataverzameling. “Is er iemand tussen 27 en 30 jaar in het gezin?” vatte ze de conversatie bij de teugels. Ik moest haar teleurstellen, maar toen ik mijn jeugdige leeftijd mededeelde, reageerde ze even verrukt.
“Of ik dan even tijd had voor wat vraagjes”, vervolgde ze dirigerend. Ik twijfelde. Enige tijd terug liep ik immers een blauwtje op met een dame van dezelfde instantie. Maar Julie vertoonde meer appetijt in mijn alwetendheid dan Judith.
Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik ongevoelig ben voor wat aandacht van vrouwelijke komaf, zeker bij het ingaan van een druilerig weekend. Derhalve liet ik me graag meevoeren met Julies uitgestippelde vragenlijst. Julie bracht me allerhande radiospotjes ter ore, waarvan ik vervolgens mocht raden welk merk erachter zat. Ook toonde Julie oprechte belangstelling voor mijn beoordeling van deze reclame op een schaal van 1 tot 10. Dat laatste verschafte mij de gelegenheid om die tenenkrullende rotadvertentie van Yakult eens feestelijk te buizen.
Gedurende onze tête-à -tête spande ik me tot het uiterste in om variatie te brengen in mijn antwoorden en om hier en daar een leuke noot aan te brengen. Tot grote appreciatie van Julie, zo bleek, want ze moest zich tot driemaal toe verontschuldigen voor een hinnikende slappe lach.
Julie praticeerde de Vlaamse tussentaal met een Franstalige tongval. Dat klonk best schattig – om mij nu eens van een nichterig register te bedienen. Hier nog ne fragmentke, daar nog ne vraagske,… Très exotique, quoi.
Afsluitend wilde ze mij nog enkele stellingen voorleggen. Wie er over de dagelijkse aankopen beslist en wie het gezinshoofd is. Tevens peilde ze nog “of ik zou zeggen dat er twee gezinshoofden zijn”. Dat begreep ik dus niet, maar Julie blijkbaar evenmin. Mijn vraag om verduidelijking kreeg dan ook een ontwapenend eerlijk antwoord: “geen idee, dat komt hier ook maar op mijn scherm”. Samen verenigd in de onwetendheid, hoe mooi is dat?
Op Julie liet het alvast allemaal een diepe indruk na, want tussen enkele onderdrukte lachjes, kreeg ze nu ook de hik. Nogmaals verontschuldigde zich, terwijl ze onze conversatie afrondde met een Dylansiaans: “ik wens u nog ne heel gezellig en warm weekend”.