Julie

Ik kom juist van de telefoon met Julie. Wel een half uur hebben we liggen keuvelen over vanalles en nog wat, de schone dingen des levens.

Julie werkt voor het Nationaal Instituut voor Dataverzameling. “Is er iemand tussen 27 en 30 jaar in het gezin?” vatte ze de conversatie bij de teugels. Ik moest haar teleurstellen, maar toen ik mijn jeugdige leeftijd mededeelde, reageerde ze even verrukt.

“Of ik dan even tijd had voor wat vraagjes”, vervolgde ze dirigerend. Ik twijfelde. Enige tijd terug liep ik immers een blauwtje op met een dame van dezelfde instantie. Maar Julie vertoonde meer appetijt in mijn alwetendheid dan Judith.

Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik ongevoelig ben voor wat aandacht van vrouwelijke komaf, zeker bij het ingaan van een druilerig weekend. Derhalve liet ik me graag meevoeren met Julies uitgestippelde vragenlijst. Julie bracht me allerhande radiospotjes ter ore, waarvan ik vervolgens mocht raden welk merk erachter zat. Ook toonde Julie oprechte belangstelling voor mijn beoordeling van deze reclame op een schaal van 1 tot 10. Dat laatste verschafte mij de gelegenheid om die tenenkrullende rotadvertentie van Yakult eens feestelijk te buizen.

Gedurende onze tête-à-tête spande ik me tot het uiterste in om variatie te brengen in mijn antwoorden en om hier en daar een leuke noot aan te brengen. Tot grote appreciatie van Julie, zo bleek, want ze moest zich tot driemaal toe verontschuldigen voor een hinnikende slappe lach.

Julie praticeerde de Vlaamse tussentaal met een Franstalige tongval. Dat klonk best schattig – om mij nu eens van een nichterig register te bedienen. Hier nog ne fragmentke, daar nog ne vraagske,… Très exotique, quoi.

Afsluitend wilde ze mij nog enkele stellingen voorleggen. Wie er over de dagelijkse aankopen beslist en wie het gezinshoofd is. Tevens peilde ze nog “of ik zou zeggen dat er twee gezinshoofden zijn”. Dat begreep ik dus niet, maar Julie blijkbaar evenmin. Mijn vraag om verduidelijking kreeg dan ook een ontwapenend eerlijk antwoord: “geen idee, dat komt hier ook maar op mijn scherm”. Samen verenigd in de onwetendheid, hoe mooi is dat?

Op Julie liet het alvast allemaal een diepe indruk na, want tussen enkele onderdrukte lachjes, kreeg ze nu ook de hik. Nogmaals verontschuldigde zich, terwijl ze onze conversatie afrondde met een Dylansiaans: “ik wens u nog ne heel gezellig en warm weekend”.