Categorie: Geveinsd gepeins

Duurzaam cateren

Dinsdag treinde ik mij op een ontiegelijk uur richting Brugge, alwaar de mensen vriendelijk evenwel voor een Brabander slechts bij de vierde herhaling verstaanbaar zijn.

Wat zich daar afspeelde was een studiedag duurzame catering in de hotel- slager- ennogvannallesschool Ter Groene Poorte. Ondermeer door Vredeseilanden georganiseerd, wat mijn aanwezigheid afdoende verklaart.

Het precieze wat en hoe incluis interessante presentatie vindt u hier.

Een weerkerend punt in de discussie bleef de kostprijs. Want ja: maaltijden die aan zekere duurzaamheidscriteria voldoen zijn duurder.

Nu is het op zich weinig verwonderlijk dat een”duurzame maaltijd” duurder is dan boef die eerst op een milieubelastende manier geproduceerd is, door mensen die er in de meeste gevallen amper iets aan overhielden en  in het extreemste geval nog eens per kerosinezuiper ingevlogen werd.

In feite is er geen verschil in kostprijs. Er is misschien een prijsverschil in de winkel, maar de echte kostprijs om het te produceren, is hetzelfde, of zelfs lager voor duurzaam geproduceerd voedsel.

In het “onduurzame” geval wordt een stuk van de sociale en ecologische kosten gewoon afgewenteld op de samenleving. Er wordt dus wel voor betaald, maar op een hoger, minder direct voelbaar niveau.

En precies daar waar er dergelijke marktfalingen zijn, moet de overheid ingrijpen en ervoor zorgen dat concurrentievervalsende kostenafwenteling niet kan gebeuren.

Voila, weer een wereldprobleem opgelost. Dat begint hier aardig op werken te gelijken. Goedenavond dus. Hieronder nog wat bekijks.

Wie dan?

Als je uit de lucht komt vallen, begin dan niet te gissen.

Als een vrouw bijvoorbeeld aankondigt dat ze goed nieuws heeft, probeer dan niet teentrappelend aan te sturen op een zwangerschap omdat je de laatste tijd meende “iets” gezien te hebben.

De kans is immers groot dat ze gewoon nieuwe schoenen kocht. En voor je het weet moet jij dan je vraagstelling verklaren voor dat tribunaal op vernieuwde hakken.

Neen, gissen maakt de situatie dikwijls pijnlijker dan ze bedoeld was, zelfs voor betrokkenen die tot dan geen betrokkene waren.

Neem nu De Standaard van 21/4:

‘Wat zegt u? Een kamerlid van ons overgestapt naar Open VLD? Wie dan, Martine De Maght?’, reageert LDD-voorzitter Jean-Marie Dedecker als wij hem op de hoogte brengen.

Het gaat om Dirk Vijnck, uw Leuvens kamerlid.
‘Dat is bijna onmogelijk.’

Daarmee weten we meteen wie er de laatste weken haar loeten had.

Sterkte, Martine.

Boos?

Maurice Plasky heeft natuurlijk gelijk. De Morgen gaat te ver door een artikel over een artikel in Joods Actueel over een stuk van de Vlaamse Opera naar hun voorpagina te bombarderen onder de gemene deler “boze joden”.

Het lijkt mij dat men nu wel mag stoppen met dat blad onder het vergrootglas te volgen.

Joods Actueel is ook maar het clubblaadje van een bepaalde fractie van de Joodse gemeenschap in het Nederlandssprekende deel van ons land die toevallig enkele interesses, belangen en (politieke) ideeën deelt. Fijn.

Een clubblad zoals er reeds ontelbare ontsproten aan de popularisering van de tekstverwerker. Niet altijd het papier waard, maar dat heet dan de ecologische prijs van vrijheid van meningsuiting.

Als bewoner van de Brusselse Rand ontvang ik bijvoorbeeld regelmatig Vlaamsgezind drukwerk. Spoorslag, De Zes, enzomeer. De toonaard van de artikels is meestal verontwaardigd, pissig tot bitsig.

De auteurs zijn met andere woorden “boos”. Boos over een onvlaamse beslissing van de regering, een kaakslag. Boos over de uitspraak van een Franstalig politicus. Boos over wat de Franstalige pers schreef. Boos over een middenstander die tweetalige communicatie pratikeert… U snapt waar ik naartoe wil.

Soms gegrond. Soms enigszins vergezocht. Soms volledig van de pot gerukt. Tanpis.

Maar stel u nu eens voor dat bij elke editie van één dezer periodieken er een spillover zou zijn naar de nationale pers. En wel in termen van: “de Vlaamse gemeenschap is weer boos”.

Daar zou protest op komen van iedereen die zich niet tot dit eerder Vlaams-Nationalistische stukje Vlaamse gemeenschap rekent. Begrijpelijk.

Wat ik maar wil zeggen: ’t Is niet omdat Joods Actueel zich al enkele keren in de ridiculiteit heeft gewerkt door lange tenerig te reageren op grappen van komieken of rubriekjes in brave tv-programma’s, dat hun boekske nu op de voet moet gevolgd worden door ’s lands resterende betaalde journalistieke krachten.

Of dat we Joods Actueel gelijk moeten stellen met de Joodse gemeenschap. Of…

Of ja. Laat maar zitten. Luister liever naar de nieuwste hit van CPeX voor de echte levenswijsheden.

Fernand en de oude koe

Dus.

Op 2 april mochten we nog lezen dat politiebaas Fernand Koekelberg een positieve evaluatie krijgt.

Een welingelichte bron spreekt van ‘geslaagd met grote voldoening of zelfs kleine onderscheiding’, meldt Het Laatste Nieuws. Die bron looft dat Koekelberg de politiehervorming goed beheert, ‘de politie is democratischer geworden’. Een van de bedenkingen is dat Koekelberg de administratie rond zich beter moet uitbouwen.

Maar lang kan Koekelberg van dit eerste eerherstel niet genieten. Want toevallig komt er op 3 april het “nieuws” dat Koekelberg een anonieme klacht gericht tegen minister De Padt niet zou overgemaakt hebben aan het parket. Of het gebeurde wel, maar niet snel genoeg.

De klacht – die naar verluidt vaagheid en absurditeit wasemt – dateert ondertussen van een maand geleden, maar deze oude koe wordt in al zijn toevalligheid precies een dag na het nieuws van de positieve evaluatie uit de gracht getakeld.

Is er geen journalist die zich afvraagt waarom dit element net nu in het nieuws gebracht wordt, terwijl het voorval door de betrokkenen, incluis de minister, al meer dan een maand geweten is?

Of is de voornaamste bezorgdheid van sommigen dat de schandaalcarrousel blijft draaien? “Kijk es aan: Koekelberg blijft maar in opspraak komen. Haja, want de indruk leeft bij sommige dat Koekelberg de minister heeft proberen chanteren met die klacht.” En heup, de berichtgeving op basis van indrukken is weer vertrokken.

Ik kan er nog altijd rats naast zitten, maar Louis Tobback zei vrijdag in De Keien van de Wetstraat in grote lijnen hetzelfde. Vooralsnog moet ik geen woord terugnemen van wat ik in december heb geschreven over Fernand Koekelberg, Guido Van Wymersch en het hele gedoe dat de politierel is gaan heten. Ik hoop nochtans dat het op een dag betweterig gezever blijkt.

Om het met den Herman van Van Vlees en Bloed samen te vatten: Wa gebeurt er hier allemaal?