Als Michel het doet, moet het wel een trend zijn: cat blogging. Toegegeven, zijn poeziewoezie oogt nog stukken onschuldiger dan ons exemplaar, maar dat zal wellicht slechts een kwestie van tijd zijn.
Onze kat heeft tegenwoordig de onhebbelijke gewoonte om zich meerdere malen per dag aan te dienen met een gevangen muis. Ze brengt haar prooi bovendien ongegeneerd mee binnen om ze daar vervolgens tussen de kasten nog enkele vergeefse vluchtpogingen te laten ondernemen.
Vandaag was het dus weer van dat. Ik heb ze manu militari de deur gewezen met haar halfdode speeltje, waarna ze de muis buiten om het leven heeft gebracht door het weerloze dier nog enkele malen meters hoog het luchtruim in te katapulteren.
Nu zult u zeggen: “wees blij, dat is de natuur, dat beest volgt gewoon haar instinct”. Dooddoeners, zeg ik u! Puur voor de kick onschuldige slachtoffers maken om vervolgens vleespreparaat uit conserven te smikkelen, zoiets gaat er bij mij niet in. Ik probeer dan ook als een ware super nanny die slechte gewoonte af te leren door ze – indien mogelijk – op te pakken zodat die muis kan gaan lopen.
Onze vorig kat – een overpotente kater – heeft nooit dergelijk roofgedrag vertoond. Jamais heeft die een poot uitgestoken naar een muis, laat staan een vogel. Ook met ons konijn zaliger was die beste maatjes, getuige onderstaande foto uit de oude analoge doos. En dan zeggen dat mannen agressief zijn…
