Categorie: Dagdagelijks

Ik krijg niet vaak gepersonaliseerde post. Bij mij is de briefwisseling in afzichtelijke mate ge-elektroniseerd, dat mag u niet verbazen. Het ontvangen van een traditionele, afgestempelde enveloppe brengt dan ook een onschatbare verheugenis teweeg.

Vandaag waren er wel twee enveloppen bij voor mij. Allebei van dezelfde afzender, met dezelfde inhoud, van dezelfde partij, maar wel met een verkeerd huisnummer. Gelukkig is de postbode top en weet die mijn post altijd goed af te leveren, ongeacht de misleidende nonsens die afzenders op de enveloppe kribbelen. Hoe ik in het klantenbestand verzeild raakte van een zekere Georges, is mij een raadsel, maar het deed niettemin de wenkbrauwen fronsen bij mijn omgeving. Zijn dokterspraktijk heb ik alvast nooit aangedaan. Maar goed, wat valt er zoal te lezen?

U weet ongetwijfeld dat ik sinds oktober 2003 met maar liefst 946 voorkeurstemmen verkozen werd tot gemeenteraadslid in Sint-Pieters-Leeuw.

Eerlijk Georges? Neen, dat wist ik niet. Ik ben dan ook minder vertrouwd met de politieke situatie in Sint-Pieters-Leeuw dan met de uitslagen in de 2e klasse van de ping-ping-competitie in Trinidad en Tobago. Maar niet getreurd, want Georges vertelt me ook iets dat ik w?l weet:

Zoals u ongetwijfeld ook wel weet zijn er binnen enkele weken, op 10 juni om precies te zijn, federale verkiezingen.

Deksels nog aan toe, Georges. Daar sla je nagels met koppen of koppen met nagels, ik wil er vanaf. Ik zou zelfs durven stellen dat h?t moment ondertussen op minder dan een week genaderd is. Overtuig me!

Vanuit een persoonlijk Vlaams-nationaal en rechts engagement wil ik mee mijn schouders zetten onder een politiek project dat hard nodig is voor onze streek.

Engagement is mooi. Engagement is top! Ik tel de dagen, Georges, opdat jij kan strijden tegen “illegaliteit en criminaliteit” en de “imperialistische uitbreidingsdrang van Frans- tot anderstaligen”. Bleh.

Daar hesen ze zich met vier de bus op. Het gangpad blokkerend, spiedde de aanvoerster naar een gepaste stee die ze in vierspan konden bezetten. Tien seconden duurde het, tot een eureka-gebaar richting de achterste banken een einde stelde aan de opeenhoping der opstappende reizigers.

Het gevolg naderde mijn omgeving. De aanvoerster plantte zich aplomb naast mij neer, zodat mijn linkerdij voor de helft gekneld raakte onder de massa van haar onderstel. Haar drie apostelen – twee van vrouwelijke en ??n van mannelijke kunne – namen onder dwang van de omstandigheden enigszins verspreid hun posities in.

Die fysiek versplinterde stellingname bemoeilijkte onloochenbaar de communicatie tussen de leden van het gezelschap. En dus begon de vereniging het aantal voortgebrachte decibeleenheden sterk op te drijven. Omzittenden ont-iPodden zich verschrikt om de toedracht van het het verbale ophef te taxeren. Opluchting alom, we worden niet gekaapt.

Frisse lucht spleet zich een weg door het openstaande dakvenster. Reizigers genoten zichtbaar van de verkoeling die hen door het muffe bus-stel tegemoet waaide. De aanvoerster merkte echter het onbehagen bij ??n van haar acolieten, die haar tronie wijd gesticulerend terugtrok in haar jaskraag om aan de verse luchtstroom te ontsnappen. Zegezeker stootte ze ??n van de rechstaande passagiers aan. Opgeschrikt door de verrassingsaanval draaide een blond heerschap zich om. Ze sommeerde hem het dakvenster dicht te klappen.

De jongeman keek onbegrijpend in het rond en keerde zich weer naar zijn gesprekspartner onder het mompelen van enkele woorden van Oost-Eurpeaanse origine. De aanvoerster ontstak in een binnensmondse furie, kreunend “dat dat geeneens Vlaams spreekt”.

Ik had onderwijl reeds enige tijd het muziekspel van mijn mp3-speler gestaakt om dit sociaal experiment met alle zintuigen gade te slaan. Maar geen vezel in mijn lijf die overwoog om me ten dienste te stellen van die hypochondrische vennootschap. Ook toen de bevelvoerster mij tien seconden strak aankeek, terwijl ik haar even strak uit-het-raam-kijkend negeerde.

Ja, edelachtbare, ik vraag dat ook die harde kern van onwillende gepensioneerden zich aanpast aan de sociale regels geldend op onze openbare transportmodi en zich als reiziger onder de reizigers gedraagt! Zonder daarom natuurlijk te veralgemenen.

Vandaag bracht het werk mij in Halle, voor een visite aan het Colruyt-hoofdkwartier. Dat had alles te maken met de samenwerking Colruyt-Vredeseilanden rond de Beninse rijst. Een beetje afspreken wat er op communicatief allemaal moet gebeuren, weetjewel. Maar dat is allemaal kei, maar dan ook kei geheim. Mondje krikkrak op slot, zoals de juf uit de eerte kleuterklas wel eens placht te zeggen.

De fijne mensen aldaar trakteerden ons op een rondleiding op de communicatie-afdeling, en dat is er werkelijk ??n om U tegen te zeggen. Eigen studio’s waar permanent vijf fotografen aan het werk zijn om productfoto’s te nemen, een montagecel voor de video’s die ze maken voor in de winkels en voor het eigen personeel en dan nog een radiostudio (ja, ze maken daar hun eigen bedrijfsradio). En dan nog een hele afdeling grafische vormgevers voor de etiketten van de huismerken te (re)designen. Toegegeven, dat komt een beetje overdonderend over als je gewend bent van op een doorsnee dag amper 20 collega’s te zien.

Met 16.000 werknemers is de interne communicatie daar op zich al massacommunicatie. Het gazetteke dat om de zoveel tijd naar de klanten wordt gestuurd, bereikt 1,5 miljoen mensen in Belgi?. Wie de bevolking iets te zeggen heeft, weet bij deze wat te doen.

En zo heb ik de fameuze Colruyt-windmolen ook eens in levende lijve gezien. En hij draait. Ah fijn.