Ik stond van de morgen dermate gefocust op andere zaken dat ik bij aankomst op de werkplek constateerde dat ik nog altijd het bovenstuk van pyjama aanhad in plaats van een t-shirt.
Zeg nu nog eens dat ik geen spannend leven heb!
Categorie: Dagdagelijks
Heroïsche spoorverhalen
Mijn zwakke gestel had zich laten ompraten om met de nozems van Veto mee op weekend te trekken in Essen. Dat is bijna buitenland en liet mij toe even de dagelijkse spanningen en geweldplegingen rond Brussel-Halle-Vilvoorde te vergeten.
In het opgaan werden wij evenwel verrast door de spontaniteit van het treinpersoneel in hun stakingsdrang. Daar stonden wij dan mooi te koekeloeren ter hoogte van Mechelen. Gelukkig reden de treinen van onze Noorderburen met bestemming Schiphol wel nog door ons land.
Vrij van elke vijandigheid hielp deze vreemde volksgemeenschap ons uiteindelijk tot onze bestemming in een serie uitpuilende wagons. Raar hoe in dat soort omstandigheden er een opmerkelijke vorm van solidariteit onder de reizigers ontstaat: wij tegen de boze buitenwereld die ons laat stikken in sjaal en winterjas. Ik begin te snappen hoe oorlog ook mensen dichterbij kan brengen. Zie in dat laatste echter geen wens.
Bij het vertrek in Leuven werden we trouwens ook al geboycot door een stakende ticketautomaat. Dat weten we dan ook weer, dat die dingen zich draaiende moeten weten houden met Windows en Internet Explorer.
Hoe dat technisch probleem zich heeft opgelost? Wel, wat doet u thuis als Windows sputtert? Juist ja, eens af en aan zetten en hopen dat de problemen gaan zoals ze gekomen zijn.
Het goede doel
Bij deze een warme oproep (hoe een koude eruit zou zien, geen idee. Tot zover de humor in dit bericht). Het is niet voor mij, maar voor mijn nicht die psychologie studeert. Zij zoekt het volgende:
- een heteroseksueel koppel met een kind tussen 9 en 12 maanden
- de ouders moeten nog samen zijn
- het kind moet het eerste, biologische kind voor beide ouders zijn
- het kind mag geen ernstige gezondheidsproblemen hebben
Herkent u zichzelf in deze situatie? Aarzel niet en neem contact op. Stuur een mailtje naar onderzoek@jasperwiet.be Of waarom dit bericht niet zelf doorsturen of opnemen op uw blog? Dat zou nog eens kweetniehoehip en keiviraal zijn!
Dat er onder het lezerspubliek van deze blog veel mensen zitten die voldoen aan deze strikte criteria, lijkt mij weinig waarschijnlijk, maar een mens kan maar proberen. Uit mijn eigen studietijd weet ik hoe enorm klote het is om dit soort werk te moeten doen. Ik heb ooit nog 15 face-to-face interviews van 1 uur elk moeten afnemen en vrolijker ben ik er niet van geworden.
Maar hophop, voor een diploma gaan wij door het slijk!
Plakkers
Ik heb kosten gedaan. Weeral. Dit keer aan schoenen. Een noodzakelijk kwaad dus, zij het dat dit attribuut deel is van mijn zorgvuldig uitgekiende imago.
Als gehard doorsneeconsument totterde ik dus naar het lokale shoppingparadijs van Overijse, dat geconcipieerd is rond de drievuldigheid Gamma-C&A-Brantano. Een Tom & Co even buiten beschouwing gelaten. Deze steenwegketen vervult dan ook geen enkele van onze regelmatige behoeften. Onze kat gebruikt wel de humuslagen van moeder natuur als organische schijtbak.
Op de parking van deze heilplaats wemelt het van de al dan niet alleenstaande moeders die per grote gezinswagen gevuld met kind en een pluche derivaat uit een of andere kinderreeks, de parking uitpluizen naar een vrijstaande plaats.
Ik kan ze geen ongelijk geven. Zo’n Brantano op rij-afstand van mijn dorpel, dat is een vaststaand gemak. Een relatief ruime keuze en geen opdringerige winkelbediendes die mij komen adviseren wat ze een dozijn klanten voor mij ook al met evenveel stelligheid hadden aangeraden.
In de rekken viel mijn oog op de diverse herenschoenen uitgerust met velcro-sluiting. Plakkers, in de kindermond. Wonder dat deze sluiting terug opgang maakt in het volwassenensegment van de schoenenmarkt. Me dunkt dan ook dat plakkers veruit superieur zijn ten opzichte van veters, die mij als kleuter nog ontelbare momenten van bittere radeloosheid opleverden als er voor de zoveelste keer een onverklaarbare opeenvolging van platte knopen in kwam te liggen.
Maar kom, ga uw gang, vind het gerust belachelijk dat ik nu ook weer voor de plakkers ging. Mijn imago is in deze geheel ondergeschikt aan het gebruiksgemak.
Ze zien er anders wel deftig uit, de schoenen (althans naar mijn proletariaatsnormen). Maar dat mag ook wel. Nu ik al meer dan een jaar tot de werkende klasse van dit land behoor, is het zonder meer legitiem om de eerste stappen richting benepen burgerlijkheid te zetten. Dat begint met iets glimmender schoenen om gaandeweg over te vloeien naar een nog glimmender SUV met lederen zetels.
En een onveiligheidsgevoel, niet te vergeten.