Tag: schoenen

Over schoenen

Nieuwe shoes

Er zijn schoenen en daarnaast zijn er ook nog schoenen.

Die complexe realiteit indachtig, trad ik vandaag het Running Center binnen om mijzelf nieuwe loopschoenen aan te laten praten. Anderen brachten mij op dat idee.

Alvorens een schoen te zien, mocht ik van de verkoopster vernemen hoe ontoereikend mijn huidig schoeisel wel was. Plooit dubbel gelijk niks, vangt geen schokken op,… Verwijten die in de schoenengemeenschap ongemeen hard aankomen.

Tijdens de doe-fase van het koopproces, testte ik drie paar schoenen op de loopband. Om uiteindeijk te besluiten tot het eerste paar, de Nikes.

Zaten van bij het begin opperbest en ze werken minder op de kokhalfsreflex dan de verfoeilijke blauwe Adidassen. Al zou dat paar dan weer zeer assorti geweest zijn met mijn platvoetcorrigerende steunzolen.

Afgerekend: 55 euro per schoen. Dat pikt efkes aan de bankkaart, maar we maken onzelf graag wijs dat we het waard zijn.

In de wandelgangen wordt deze aankoop inmiddels gretig gelinkt aan mijn vermeende deelname aan de komende editie van de 20 km door Brussel.

Na de kwalijke knieblessure van vorig jaar, zou ik uit zijn op revanche. De bijhorende fondsenwervende campagne, zou in alle grootsheid voorbereid worden.

Vooralsnog doe ik dat allemaal af als machinaties van de boekskes.

Plakkers

Ik heb kosten gedaan. Weeral. Dit keer aan schoenen. Een noodzakelijk kwaad dus, zij het dat dit attribuut deel is van mijn zorgvuldig uitgekiende imago.

Als gehard doorsneeconsument totterde ik dus naar het lokale shoppingparadijs van Overijse, dat geconcipieerd is rond de drievuldigheid Gamma-C&A-Brantano. Een Tom & Co even buiten beschouwing gelaten. Deze steenwegketen vervult dan ook geen enkele van onze regelmatige behoeften. Onze kat gebruikt wel de humuslagen van moeder natuur als organische schijtbak.

Op de parking van deze heilplaats wemelt het van de al dan niet alleenstaande moeders die per grote gezinswagen gevuld met kind en een pluche derivaat uit een of andere kinderreeks, de parking uitpluizen naar een vrijstaande plaats.

Ik kan ze geen ongelijk geven. Zo’n Brantano op rij-afstand van mijn dorpel, dat is een vaststaand gemak. Een relatief ruime keuze en geen opdringerige winkelbediendes die mij komen adviseren wat ze een dozijn klanten voor mij ook al met evenveel stelligheid hadden aangeraden.

In de rekken viel mijn oog op de diverse herenschoenen uitgerust met velcro-sluiting. Plakkers, in de kindermond. Wonder dat deze sluiting terug opgang maakt in het volwassenensegment van de schoenenmarkt. Me dunkt dan ook dat plakkers veruit superieur zijn ten opzichte van veters, die mij als kleuter nog ontelbare momenten van bittere radeloosheid opleverden als er voor de zoveelste keer een onverklaarbare opeenvolging van platte knopen in kwam te liggen.

Maar kom, ga uw gang, vind het gerust belachelijk dat ik nu ook weer voor de plakkers ging. Mijn imago is in deze geheel ondergeschikt aan het gebruiksgemak.

Ze zien er anders wel deftig uit, de schoenen (althans naar mijn proletariaatsnormen). Maar dat mag ook wel. Nu ik al meer dan een jaar tot de werkende klasse van dit land behoor, is het zonder meer legitiem om de eerste stappen richting benepen burgerlijkheid te zetten. Dat begint met iets glimmender schoenen om gaandeweg over te vloeien naar een nog glimmender SUV met lederen zetels.

En een onveiligheidsgevoel, niet te vergeten.