Categorie: Dagdagelijks

Als den baas het zegt

Den baas zet een stapje terug en een nieuw exemplaar treedt weldra aan. Gelegenheid voor een interview, vonden ze bij De Morgen. En dus zegt den baas nog eens wat hij (met anderen) eigenlijk al zegt sinds het uitsterven van de dinosauriërs (bijvoorbeeld hier en hier). Maar nooit raakte dat in de gazet. Nu dus wel. En ook op de radio kwam het nog terug.

Een geslaagde mediastrategie zou dus zijn: meer van directeur wisselen.

Nu we toch aan ’t linken zijn: passeer ook eens langs ons dossier over de voedselcrisis. Er zitten een aantal gedegen stukken tussen, waarvan enkele de voorbije weken hun weg al vonden naar ’s lands opiniepagina’s.

Weer iets helemaal anders: mijn knie. Die sputtert sinds gisteren zwaar tegen. In kilometer tien van mijn wekelijkse looptoer is het misgelopen en schoot “het” er in. Vandaag gaat al beter: ijs en flexiumgel doen hun werk. Verdomme toch. In die drie jaar dat ik loop, nooit iets gehad en nu… Ik denk dat ik tot de dag zelf van de 20 kilometer de sportinspanning op een lager pitje zet.

Doorgedreven meditatie in combinatie met geestesverrruimende wierrook zullen mij er vast weer bovenop helpen.

Over pijnen en steken

Hoe staat het met mijn sportieve activiteiten, zult u zich ongetwijfeld afvragen na de jubelkreten van twee weken terug. Een legitieme vraag, want het volk heeft recht op die informatie.

Wel, ik heb vandaag andermaal 16 kilometer gelopen. De tijd viel tegen, geef ik toe: wel tien minuten trager dan mijn vorige poging. Maar ik heb excuses om mijn imago te redden. Leest u even mee.

Toen ik deze ochtend de dag aanvatte, werd ik meteen gewaar dat de benen niet goed zaten. Een sportman voelt zoiets, een geoefend lichaam heeft zo zijn knipperlichten. Inderdaad, het fenomeen van de flanellen benen ondermijnde de pilaren van mijn afgetrainde burcht.

Maar houdt zulk ongemak mij tegen? Nee, oh nee. Wij (ikzelf en mijn sportieve ego) vatten derhalve het parcours aan. Met de flanellen benen bleek het uiteindelijk nog allemaal mee te vallen, doch andere ongerieven vulden die leegte. Steken, meer bepaald. En krampen. Pijnlijk en zeer ongelukkig, zeker omdat het de hele eerste ronde van 8 kilometer bleef aanhouden.

Om mijn humeur nog dieper in het moeras te zuigen, viel ook de mp3-speler tijdens kilomter 5 op platte pil. Van zoiets gaat mijn beenhaar uitvallen.

Redenen genoeg dus om te verklaren dat de cadans van mijn beenbewegingen danig stokte. Tussen de twee ronden hield ik dus korstondig halt aan huis ter vervanging van de platte pil en om kracht te putten uit een banaan. Cruciale elementen om de sportieve volta mogelijk te maken.

Maar de straftijd was nog niet voorbij. Routinematig had ik enkele slokken geslurpt van de fles water – mijn mond voelde tenslotte aan als gestoomd woestijnzand. Dat leidde dan weer tot onhoudbare druk op de blaas die om onmiddellijke lozing vroeg. Weer een minuut kwijt. Voor de 20 km door Brussel zal ik een sportpamper dragen om deze stops overbodig te maken.

Met lege blaas en vers opgedane krachten vervolgde ik eindelijk de volgende 8 kilometer. De wederopstanding was helemaal feit. Soepel en zonder enig verval rondde ik de klus af, om uiteindelijk af te klokken op 1u14. Dedju toch!

<propaganda>De lijnen zijn geopend. Sponsor mij en schrijf een vrij te kiezen bedrag over op het Vredeseilanden rekeningnummer 000-0000052-52 met als mededeling: Loop naar Afrika – Jelle Goossens. Bedragen vanaf 30 euro worden u als werkend mens fiscaal beloond!</propaganda>

Terrasmijmeringen

Twee Orvallekes, een verwarmd terras en een dozijn straffe verhalen. Ziedaar de ingrediënten om goedgezind een werkdag af te sluiten en een nieuwe welgeluimd aan te vatten. Zo geschiedde eergisteren ter hoogte van de Commerce te Leuven in het roerend gezelschap van heer Horskaer.

Normaliter moeten wij onze verhalen verzuipen in een saus van overdrijvingen en gewichtigdoenerij, maar sinds mijn alte kameraad zich ten tijdelijke titel in het informatieambtenarenbestaan stortte, gaat dat plaatje niet meer op. Enige matiging is zelfs geboden om geen bitterzoete tranen van tragikomiek te huilen bij zoveel vervreemding op de werkvloer.

De confidentialiteit van het gesprek gebiedt mij niet alles zomaar in de publieke sfeer te storten, dat doet hij zelf elders. Vanuit beleidsperspectief kan ik enkel besluiten dat dit een van de gruwelijkste activeringsmaatregelen van de VDAB tot nog toe moet zijn.

Tentoon


(Foto: R.B. uit L.)

Aan het kasteel Arenberg in Heverlee is er een foto van mij opgetrokken in het kader van de openluchttentoonstelling FotoVeto. De beelden zijn op een formaat afgedrukt dat men vandaag nog enkel op het Tienamenplein gebruikt, maar een beetje onbescheidenheid is zo nu en dan gewettigd. Bloemen aan het organiserend comité voor de puike uitwerking.

Doe dus zoals zovele onhandelbare volksmassa’s u reeds voordeden, en ga op pad om u visueel te laven aan deze prettige openluchttententoonstelling. Een ideale trip ook om uw favoriete viervoeter mee uit te nemen. Hij of zij mag zich daarbij ongestoord urinaal vergrijpen aan de werken, niemand die het zal kwalijk nemen.

Ik voel het: deze tentoonstelling wordt voor Leuven wat Katarakt is voor Haspengouw.