Categorie: Dagdagelijks

Ontrouw

Het kon niet blijven duren. De vlijmscherpe prijzen waar nu al generaties Belgische telecomconsumenten hun profijt aan doen, houden niet stand. Belgacom – de immer onwankelbare prijsbreker in de hyperconcurrentiële markt – ziet zich genoodzaakt zijn tarieven op te trekken.

En daar moet gij, verwende telefonist, niet over zagen. Gij moet blij zijn. Blij dat de stijging procentueel minder bedraagt dan de inflatie!

Helaas kan ik sinds kort niet meer bijdragen tot de over te boeken winst van dit gidsbedrijf. Voor geen 50 euro ben ik dezer dagen gesteld bij Dommel. Daardoor geen Belgacomabonnement meer, wel internet zonder downloadbeperkingen en gratis bellen de ganse dag door, zonder onverklaarbaar onderscheid tussen piek- en daluren.

Uiteraard voel ik mij nog altijd schuldig voor dit verraad. Want zie, door mijn ontrouw moet men drie weken later de overige klanten weer enkele aalmoezen per gesprek meer vragen. Doch ik reken op mijn medeburgers dat zij dit zonder pruillip zullen doen.

DeMens.be

demens.be

Sinds enige tijd fungeren enkele van mijn foto’s als achtergrond voor demens.be.

Omdat de webmaster dat zo vriendelijk vroeg en omdat het het minste is wat ik kan doen in ruil voor de momenten van vertier die deze heren mij al musicerend verschaft hebben. Dat mijn ego daarbij een lichte streling ervaart, is uiteraard ook niet onprettig.

Voor de rest een strakke site trouwens. Drie kleuren, een beeld en wat tekst. Meer moet dat niet zijn.

Tussendoor

Lieve dagboek,

Gisteren aan ontwikkelingshulp voor eigen parlementsvolk gedaan. Is het zoveel gevraagd om gewoon even te bellen bij vragen, alvorens hysterisch persberichten rond te brieven?

Vandaag afgezien van de koppijn. Niet ene koppijn, maar meerdere simultane koppijnen die mijn schedel teisteren vanuit verschillende hersenkwabben.

Weekend. Daar drinken we een Duveltje op.

Gezondheidsbulletin

Hou u vast. Ik ben al twee dagen op rij twee kilometer gaan lopen. De straat op en af. En dat zonder pijn te hebben in de knie. Het eerste goede nieuws van het gezondheidsfront in weken, met een nekverrekking en een hinderlijke aft als nieuwste feiten.

Woensdag bracht ik nog een bezoek aan de orthopedist voor een nieuw paar steunzolen ter correctie van mijn scheve voeten. De dokter in kwestie drukte haar verwondering uit over mijn misvormde draagvlakken met de woorden: “dat zijn inderdaad bijzonder uitgesproken platvoeten”.

Toen ik het onderwerp van mijn kniepijn aansneed, sloeg ze in een hogere versnelling. Ze wrong en trok net zo lang aan mijn been tot ik de vraag “doet dit pijn” positief moest beantwoorden. Daarop schreef ze kinesitherapie voor, om vervolgens te speculeren op een scheurende meniscus. “Als de kinesitherapie niet helpt, zullen we waarschijnlijk toch moeten ingrijpen.”

Ik heb zelfs niet gevraagd wat ze daarmee bedoelde.