Een Mens, zijn glanzende hoofd en zijn gitaar: Frank Vander Linden solo… al van gelezen, maar nog niks van gehoord. Lomp, ik weet het. Maar nu dus wel. Geniet mee van de Walszaal. Een scheut weemoed als soundtrack bij de vriestemperatuur van tegenwoordig.
Hij passeert bovendien in een vrij nabije toekomst in onze favoriete cultuurschuur De Lijsterbes. Daar moet een visionair muziekminner de plak zwaaien! Leg die bus vanuit Overijse maar in.
Vaart erachter: de foto’s van Hee Tervuren, inmiddels meerdere weken achter de rug. Te beginnen met The Smosmojevs. Nu nog vooral bekend in de Druivenstreek, maar internationaal alvast meedingende in de categorie van beste groepsnaam.
Grootse momenten voorbije zaterdag in Overijse tijdens Tropiscala. De Mens, ik kan het u verzekeren, dat was nog eens een achtenswaardig muzikaal spectakel. Vergeet al die overladen bigbands of opgedreven groepen met vijf gitaristen en een pamfluit; drie man volstaat om de zaak te vullen.
Verder minimaal geleuter tussen de nummers, gewoon versterker open en geven maar. Qua foto’s heb ik mij dan ook volledig laten gaan. Hieronder een kleine selectie, voor de rest wordt het doorklikken.
De Mens, daar ben ik onvoorwaardelijk fan van. Een trouwe volgeling, een adept.
Ons briljante trio heeft sinds vrijdag een nieuwe cd uit, getiteld “Onder de duinen”. Als melomaan heb ik het culturele kleinood vanzelfsprekend reeds twee dagen in mijn bezit. Ik kan enkel vast stellen dat het heerlijk in de oren klinkt.
Frank Vander linden, Michel De Coster en Dirk Jans produceren nog altijd dat onversneden geluid, dat zich onder de noemer “keijharde rockmuziek” thuisvoelt. Toch vinden we ook het ingetogenere werk terug, zoals Blind, doof of erger en Moet ik dankbaar zijn, waarbij het gitaar-grootmeesterschap van Frank Vander linden tot zijn recht komt. Schön!
Valt het trouwens nog mensen op dat Dirk Jans steeds meer op opper-mens Frank Vander linden begint te lijken. Ofwel groeien die twee steeds meer naar elkaar toe van in de studio te zitten, ofwel zijn er onbekende genetische links in het spel. Moest ik nog communicatiewetenschappen studeren, ik zou daar zeker een thesis in vakgebied Populaire Cultuur over kunnen volbrallen.
Maar goed, men zegt wel eens dat mensen een liedje mooi vinden omdat ze zich er in herkennen. Dat principe heeft ons al beerputten vol stroperig liefdesgejengel opgeleverd. Maar op dit plaatje staat een pareltje, getiteld “Wiskunde”. Wel, dat is nu eens één en al herkenning, als ik mezelf zo even introspecteer. Vooral wat dat hopeloos en vruchteloos proberen betreft.
Wiskunde was hopeloos
Vruchteloos probeerden wij
Wiskunde was niets voor ons
Vruchteloos probeerden wijOok later, veel later
Was er niets dat ons ontsnapte
Veel later
Bleek het leven
Moeilijk als die cijfers toen
Als die vergelijking toenWiskunde was hopeloos
Vruchteloos probeerden wij
Wiskunde was niets voor ons
Machteloos berustten wijEn ook later, veel later
Was er veel dat wij niet snapten
Examendromen
Lange nachten
Hoge eisen
Waar niemand ze verwachtteWiskunde was hopeloos
Een lege doos, daar bleef het bij
Het speet ons maar het deed ons niks
Het speet ons maar we konden er niet bijEn later, veel later
Meer van dat, meer van dalles
En later, veel later
Struikelblokken en muizenvallen
Wiskunde!