Ik ben de ideale man. Ik zeg dat niet zomaar. Welnee, de bewijslast is ronduit overweldigend. Proper op m’n eigen, een bovengemiddelde fysieke conditie, op de hoogte van wat er reilt en zeilt van de parochie tot de VN én behorende tot de bezittende klasse middels een niet onaardig stukje vastgoed. Ik heb bovendien niet meer aansporing nodig dan anderhalf glas cava om onaangekondigd een buffettafel te vullen met mijn gevoelens. Lees verder De ideale man
De borden hadden die cruciale avond in november 2006 de afstand tussen keuken en living probleemloos weten te overbruggen. Zij stiette al doende klanken uit die in een vormeloos compromis van onmachtig huilen en brullen samen met de borden van de muren kletterden.
Hij had zich niet van de wijs laten brengen en zijn toen nog inwonende echtgenote van antwoord gediend door een halfvol flesje discounterpils in haar richting te lanceren. Roepen deed hij niet. Deed hij nooit. 28 jaar onderging hij haar dirgistisch geratel als een versufte patiënt op de tandartsstoel. Lees verder Een man, zijn ambities ver vooruit
“In elk gezin is er wel ietsâ€, onderwees de moeder haar zoon met Noord-Nederlandse tongval. “In sommige gezinnen scheiden de ouders. Of gaat er iemand dood. In andere gezinnen is er iemand verslaafd aan drugs.â€
Het gezicht van het kind versprong van de stand kinderlijke nieuwsgierigheid naar de emotionele preset ik wil huilen, maar hou mij in. “En,†vervolgde moeder, “nou zijn er ook gezinnen met een gehandicapt kind.†Lees verder Kutkind met stoofvleessaus
“IK BEN KELLY VERBIST”, meende mijn rechteroor op te vangen, terwijl een hand steun zocht op mijn schouder.
Ik keerde mijn aangezicht, zakte door de knieën, kromde rug en nek om mijn oorschelp ter hoogte van haar mondgat te brengen. U zegt?
Haar borstkas zwol van het inhaleren. Ten tweede malen sloeg ze haar stembanden met geweld aan.
“IK BEN KEI LESBISCH”, zo bevatte mijn rechteroor nu met cartesiaanse zekerheid. Lees verder Kei lesbisch