Ik heb geen auto en dat deert mij niet. Overal waar ik iets te zoeken heb, is doorgaans toch gebrek aan parkeerplaats en mijn verplaatsingen leiden mij zelden buiten het bereik van de fiets of het openbaar vervoer.
Wat ik wel sterk zou overwegen, is een scooter. Zoiets zou mijn bewegingsvrijheid ten goede komen, alsook mijn genetische luiheid. Het enige wat mij tegenhoudt, is dat die tweewielers een hoeveelheid herrie en stank voortbrengen die niet in balans staat tot de snelheid die ze genereren. Sommige rapporten stellen zelfs dat die tuigen meer fijn stof uitstoten dan vrachtwagens.
Maar onlangs viel mijn oog op een nieuwe vinding des mensheid die in onze regionen helaas (nog) niet schijnt door te dringen: de elektrische scooter. Voordelen? Ze zijn fluisterstil, stoten zero CO2 uit, maar vooral: ze zijn belachelijk goedkoop in gebruik. Onderhoudskosten zijn verwaarloosbaar, net als de elektriciteitskosten: 25 euro voor 5000 kilometer.
In Nederland, Duitsland, Oostenrijk en overzeese continenten wordt dat al veel verkocht. En de overheid geeft in talrijke gevallen zelf premies voor die dingen. In ons land ligt de markt voor electrische scooters er nog grotendeels braak bij. Enkel de klassieke merken staan hier uitgestald en die doen niet mee aan innovatie. Stik dan.
Prijs ik mij dus gelukkig dat het Internet hier wel al een zekere acceptatiegraad kent. De zoektocht aldaar leidde mij tot bij een bedrijfje dat zulke brommers importeert: Fluxmotive. Na wat lezen, wordt de drang bijna onbedwingbaar om mij tot mobiliteitsinnovator van de Druivenstreek te promoveren. Weldra zal ik een testritje bollen in GroepT, waar ze blijkbaar een paar projectjes lopen hebben met die voertuigen.
Wie weet glijd ik dus binnen afzienbare termijn over het wegdek met zo’n spacy mobiel. Ik weet het, de echte Johnny’s zullen mij uitlachen vanwege het nichterige decibelniveau dat ik produceer. Maar gezien ik geen bacardi’s, tango’s of mazout drink, heb ik de ambitie voor het Johnny-schap al vele jaren geleden opgeborgen.