In de Blue Lagoon

Blue Lagoon

De namiddag van dag 2 van ons IJslandse verblijf  stond volledig in het teken van de Blue Lagoon. Om mijn vingers te ontlasten, ziehier de definitie van Wikipedia.

The Blue Lagoon is een geothermisch bad in de buurt van Grindavík, zuidwest IJsland.

Het bad, of eigenlijk een meer, ligt in een oud met mossen begroeid lavaveld. Het water heeft een temperatuur van 39 graden celsius en bevat ongeveer 2,5% zout. Het warme water is eigenlijk een bijproduct van de geothermische elektriciteitscentrale van Svartsengi. Het water is rijk aan mineralen, silicaten en blauwwieren die het een lichtblauwe, bijna opalescerende kleur geven. Het bad trekt veel mensen met de huidziekte psoriasis omdat het water een helende werking zou hebben. Het bad is een van de grootste toeristische trekpleisters van IJsland.

Zelfs zonder psoriasis kan ik u verzekeren dat het heerlijk toeven is in het warme water. Enig nadeel is de zwavel/rotte eiren-walm die aan het wateroppervlak sluimert.

Blue Lagoon

Tussendoor kan de ronddoberende genieter zijn gezicht insmeren met een witte smurie die op verscheidene verdeelpunten in emmers staat opgesteld. Op aansturen van de vermeende helende werking van deze substantie, laten badgasten zich verleiden om hun gezicht onder de klodders drek te smeren. Wellicht lachen even verderop geniepige IJslanders in hun vuistje bij dit absurde tafereel.

Doch niks hield mij tegen om me tot fan van de Blue Lagoon te bekeren op Facebook. Mijn lidmaatschap voor de groep tegen de hoge toegangsprijzen van de Blue Lagoon (20 euro) houd ik nog even in beraad. De aanvraag voor de groep “I got naked in the Blue Lagoon” werd  radicaal afgewezen.

En de avonturen blijven maar komen… Terwijl wij in het water lagen, liepen aan de rand van de Blue Lagoon de opnames voor de Britse versie van Topmodel. Omgeven door reflectiepanelen, stond een halfvolgroeide vrouw met teveel schmink, te smalle beentjes en te weinig kleren voor den tijd van ’t jaar, zwoel in de lens te kijken. Alsof IJsland de laatste tijd al niet genoeg te verwerken heeft.

Tot slot nog een paar foto’s van de Blue Lagoon en de weg daar naartoe. Lees verder In de Blue Lagoon

Shoppen in Reykjavik

Reykjavik - City Hall

We zijn dus sinds zondag terug van IJsland. Samenvattend mag ik stellen dat het een geweldige tijd was in het land met drie inwoners per vierkante kilometer.  Een waar Walhalla voor claustrofoben.

Enfin tijd voor de nageboorte: foto’s. Dat verhaalt begint in Reykjavik. Voor de overnachting verlieten wij ons op het  4th Floor Hotel. Sjiek, wel ja, maar aan de huidige wisselkoers permiteren wij ons al eens een follieke. Het zal trouwens niet het laatste zijn.

Een gruwelijke ontdekking bij aankomst was evenwel het tijgermotief van de bedovertrekken. Zo fout dat ik er mij nog altijd een beetje vies van voel. De beelden van dit traumaverwekkende beddengoed zijn voorlopig nog in beraad bij de censuurcommissie.

Verder moeten we de IJslandse hoofdstad vooral niet overroepen. Gaan shoppen in “dé shoppingstraat” van  Reykjavik, is zoals hier speciaal naar Herent rijden om te winkelen. Of toch, zo drukte compagnion R dat met enige zin voor nuance uit.

Maar verder geen kwaad woord over deze stad. Een stad die misschien wel een even grote concentratie aan flitspalen kent dan Leuven. In en rond de stad wordt er bijgevolg uiterst gedisciplineerd gereden. In de niet bevolkte delen van het land kunnen de plankgasgrage chauffeurs dat dan weer ruimschoots compenseren op de ondergesneeuwde banen.

Here we go:

Lees verder Shoppen in Reykjavik

Den oorlog

Allé, het weekend zit er weer op en mijn gevoel is – net zoals de eerste prognoses – goed.

Vrijdag op de markt in Leuven werd ik dat al meteen gewaar. Twee uurtjes op straat leverden al bijna 400 euro op. De beste reden om niet te kopen kwam van een oud koppel. Mijn vraag om te steunen beantwoordden ze met de woorden: “ze hebben ons tijdens den oorlog ook niet gesteund”.

Daarop volgde meer toelichting, die pijnlijk in detail trad. “Zelfs de appelsienen die lagen te rotten kregen we niet”.  Naarmate de zinnen vorderden, begreep mijn luisterend oor dat meneer en mevrouw “verkeerd” waren in den oorlog. Een stellingname die na den oorlog om evidente redenen niet geapprecieerd werd.

Ge komt wat tegen op zo een weekend. De geschiedenis, om maar iets te zeggen.

De tijd van toen

De rector van de K.U.Leuven kreeg minder leuk nieuws te horen van de week: zijn mandaat wordt na evaluatie niet verlegd. Veto – het studentenblad waar ik zelf ooit nog teveel tijd in heb gestoken – bracht daarover een extra nummer uit. Daarin nog twee foto’s die ik trok tijdens de opening van het academiejaar 2006. Het vroege opstaan op die bewuste 25 september was dus toch nog ergens goed voor.

Die snoodaards van Veto hadden mij trouwens om 5u in de morgen proberen bellen om die foto’s te krijgen. Hun mama’s moesten het weten. Maar ik zet mijn telefoon uit voor het slapengaan, dus die vlieger ging niet op. Het zal hen leren eerst in het archief te kijken alvorens mijn levensverwachting te verkorten.

Hier nog een paar beelden die conform het onderwerp uit mijn schijf gefilterd werden.

Opening academiejaar 2006

Marc Vervenne

Marc Vervenne