Als u ooit van plan was om een verkeerde bus te nemen, dan heb ik volgend advies: doe het NIET. Ik herhaal: NIET. Het verschil tussen bus 317 en bus 395 mag misschien futiel lijken, qua bestemming is het dat allerminst. U passeert overal in de buurt waar u wilt zijn, maar er daadwerkelijk aankomen doet u niet.
Zo, dat was weer bijzonder therapeutisch. Niet dat zoiets mij zou overkomen natuurlijk. Laat staan twee keer.
Profitariaat aller lande, spoedt u naar de Vredeseilandensite om aldaar in te schrijven voor de film Bamako, nu vrijdag in de Kinepolis Leuven op het Afrika Filmfestival. Er zijn nog een kleine dertig tickets, die geheel gratis ende voor niks worden verspreid onder het cinefiele internetvolkje.
En alsof dat allemaal nog niet vrijgevig genoeg is, bent u ook van harte welkom op de receptie na de film, op het hoofdkwartier van Vredeseilanden in de Blijde Inkomststraat. Inutile de dire dat u daar willens nillens eerlijk verhandelde elementen uit de voedselketen zult geserveerd krijgen.
Oh gij robuusten tinkellinkelding
dat zo minnelijken melodie?n zingt
in de schelp van mijn oor
als ware het een wulps vrouwenkoor
Excuses voor deze gammele puber-rijmelarij, ik liet mij even gaan. Ongehoord, gezien de gedichtendag 2007 reeds lang gearchiveerd staat.
Vanwaar dan deze hoerastemming over een gedateerde mp3-speler? Wel, bij het wachten op de bus heb ik het stuk kleinselektronica vandaag tot tweemaal toe laten butsen op de verharde, Leuvense ondergrond. Een ongeluk, ?videmment.
Cas?, kapot, gedaan, dood. Dat denk je dan. En de eerste vaststellingen wezen inderdaad die richting uit: een sputterende display die na korte tijd weer in coma gaat. Herhaalde pogingen tot reanimatie mochten niet baten. Tot een uur na de feiten… de resolute heropstanding.
Zo’n Creative Zen Xtra van 60gb, dat maken ze niet meer. Maar ik kan u verzekeren dat men dergelijk onachtzaam gedribbel niet zou moeten proberen met die nieuwe mp3-spelers. Dat is allemaal plastieken brol. Dat oude Sovjetmateriaal daarentegen, dat is misschien wel kankerverwekkend, maar zeker even onverwoestbaar!
Zondag een rondleiding gehad in het Sanatorium Joseph Lemaire van Tombeek. Enkele enthousiaste studenten architectuur en architectuurgeschiedenis proberen de interesse voor het gebouw te reanimeren zodat er ooit (zo snel mogelijk) een herbestemming voor komt.
Zelden zoveel geestdrift gezien voor een zwaar gebouw. Maar zelfs ik die verstoken ben van elke esthetische bagage, besef welke architecturale parel daar is neergepoot in de jaren ’30.
Naar aanleiding van de rondleidingen, volgende twee artikels op zonien.be. Foto’s zijn van mij. Bij gelegenheid zwier ik ze allemaal wel eens richting flickr.