De busrit Overijse-Leuven duurde vandaag van 8.20u tot 11.15u. Dat was – u raadt het al – te wijten aan ongevraagde en zeer plotse sneeuwval. Dat ik uiteindelijk toch op mijn werkspot arriveerde, is te danken aan de stuurmanskunsten van de verzamelde chauffeurs van lijn 395.
De kern van de mobiliteitsprobleemstelling die mij deze morgen Murphy-gewijs trof, zat ‘em in twee venijnige heuvels die het Dijlelandschap meer vrouwelijkheid geven. De eerste helling ter hoogte van het pittoreske Loonbeek hoefde in principe niet echt een probleem te zijn, ware het niet dat de mevrouw in de VW Polo voor ons het nodig achtte om met de top in zicht op de rem te gaan staan. En u heeft misschien w?l al door dat vanuit stilstand vertrekken op glibberige hellingen geen evidente aangelegenheid is.
Doffe ellende dus. Gelukkig zat er achter het stuur mijn favoriete chauffeur, die wij om evident lijkende redenen “den Indi?r” noemen (al daagt het mij steeds meer dat de man wel eens eerder van Afrikaanse komaf zou kunnen zijn, maar een eerste oordeel stuur je nu eenmaal niet zo snel bij). En den Indi?r staat niet alleen in mijn familiale kring om zijn exceptionele beroepsernst bekend. Ter illustratie: voor een ritje Overijse-Leuven klokt hij doorgaans op 33 minuten af (externe belemmeringen inbegrepen, ervaringsdeskundigen weten die prestatie te taxeren). Maar goed, centimeter per centimeter bestegen wij per accordeonbus (!) succesvol die col.
Een gelijkaardig probleem stelde zich anderhalve kilometer verderop te Neerijse. De beklimming was misschien minder steil, maar het hoge S-bocht gehalte, de geringe wegbreedte en de talrijke tegenliggers maakten dat wij fataal vastliepen. Na enkele vergeefse pogingen, werden wij ingehaald door de volgende bus. Die bracht een tweede vakbekwaam chauffeur in de probleemstelling. Alle registers werden opengetrokken: met zijn allen in dat deel van de bus gaan staan waar de achterwielen (en de tractie) zich bevinden, (zand voor de wielen strooien,… Het bracht de mastodont slechts luttele meters verder.
Uiteindelijk werd beslist om de vastgelopen bus rechts te parkeren en te wachten op de verdere opwarming van de aarde om hem weer vlot te trekken. Wij reden verder met de kleinere bus die ons ingehaald had, die wonderwel betrekkelijk vlot de berg beklom. De rest van het parcours bracht nog weinig problemen met zich mee, omdat men in dit verder gelegen landsgedeelte blijkbaar wel al de vruchtbare werking van strooizout had ontdekt.
Voila, dat is mijn avontuur van vandaag. Het klinkt u misschien allemaal niet zo spectaculair in de oren, maar ik kan u verzekeren dat wij voor hetzelfde geld allemaal dood hadden kunnen zijn!