Diepe, doffe ellende heeft de kern van mijn bestaan getroffen. Mijn geliefde Canon 350d, waar ik reeds een jaar en drie maanden mee samen was, heeft mij laten zitten.
Ik heb mijn geliefde stukje elektronica nochtans altijd zacht behandeld. Maar nu wil het dus niet meer werken. Ook al zet ik de knop op “on”, elk teken blijft uit, ontelbare reanimatiepogingen ten spijt.
Na het uitroepen van de noodtoestand, leerde de Canon-website mij dat ik met mijn defecte hardware terecht moet bij een onderaanneming in Roosendaal, ergens vlak over de grens met Nederland.
Zelfverzekerd van mijn absolute recht op garantie, breng ik dus een internationaal telefoongesprek tot stand. “U bent de eerste in wacht”, meldt het telefoonsysteem mij aan de andere kant, waarna er onmiddellijk iemand opneemt.
“Goede…” (stilte)
“Middag?” probeer ik.
“Jaaa! Goedemiddag”, klinkt het euforisch.
Ik leg vriendelijke, edoch kordaat uit wat er aan de hand is en de dienstdoende dame stelt zich uitermate meewerkend op. Degelijk verpakt opsturen richting Nederland, voorzien van een kopie van het factuur en een probleembeschrijving (in mijn geval lijkt die redelijk kort te zullen worden), luidt de boodschap.
Dat zal ik dan maar braaf doen. Het ziet er trouwens sterk naar uit dat de scheiding gemakkelijk een maand kan duren. “We hebben ontzettend veel werk”, gaf de Nederlandse dame te kennen. Dat had iets te maken met iedereen die op digitaal aan het overschakelen was, waardoor er heel veel pakjes binnenkwamen. Gaan al die nieuwe toestellen dan kapot?
’t Is te hopen dat mijn financi?le reserves niet al te fel zullen moeten lijden onder dit spijtige voorval.
