Ik ben mijn GSM kwijt. Naakt en verlaten voel ik mij, zo zonder mijn mobiele metgezel. ’t Is niet dat hij in huis ligt, want als ik ernaar bel hoor ik… niks.
De laatste scenario’s wijzen de bus aan als laatste geziene plek. Een reconstructie van de feiten moeten duidelijk maken of het om diefstal ging of eerder om een onachtzaam uit de broekzak glijden van het toestel.
Als er een pikkedief of een oneerlijke vinder in het spel is, begin al maar te sidderen en te beven, want mijn wraak zal verschrikkelijk zijn. Ik kan u trouwens via mijn geavanceerde online “usage history” tracken en zien met welke onverlaten gij mijn zuurverdiende belkrediet opmaakt. En dan ga ik naar de politie en die gaat u doodschieten!
Maar ik heb gelukkig nog een na?ef geloof in de goede inborst van de mensheid. Morgen eens navragen bij het station of er iemand zo vriendelijk was om mijn draadloze spreekbuis in te leveren. Ter motivatie: het ding heeft nog geen 60 euro gekost en is bijna drie jaar oud. Zonder oplader werkt hij nog drie dagen en dan is het uit met de pret, want voor dat Mitsubishi-model zullen wel geen laders meer verkocht worden. Veel dank.
