“Doet gij hier stage?” sprak een illustere vertegenwoordiger van Corellio deze middag tot mij.
“Neen”, repliceerde mijn diensthoofd, “dat is gewoon onze jongste”.
Er is blijkbaar iets grondigs mis met mijn uitstraling. Ik zal meer in hemden en stropdassen moeten rondkwispelen, zeker? Of misschien dat een in toom gehouden moustache mij een ouder profiel geeft? Een grondige restyling dringt zich in alle geval op. De ideeënbus is bij deze open!
Geachte toehoorders,
Krachtens de recentste gegevens van mijn pensioenplan-dossierbeheer moet ik nog tot 1/10/2049 wachten om uit de arbeidsmarkt te tredden. Ik zal dan 43 jaar mijn nikkeltje afgedraaid hebben ten dienste van deze mooie heilstaat, vervuld van wederzijds begrip, solidariteit, vertrouwen en tolerantie.
Hoogtijd misschien om mijn tijdskrediet leeg te zuigen en een wereldreis te maken om in contact te treden met de diepere wortels van mijn waanzinnige persoonlijkheid? Of om bij wijze van vervroegde midlife-crisis ganzen te gaan hoeden in Tora Bora?
Ziedaar, straks kunnen we weer een dagje schrappen op de kalender!
– Allo telefon?
– Goededag meneer, ik ben Judith van het dataverzamelingsinstituut. Wij doen een algemeen onderzoek bij de bevolking. Heeft u enkele minuutjes tijd om een paar vraagjes te beantwoorden?
– Jazeker, Judith, ik heb de vingers aan de knop.
– Wat is uw leeftijd?
– Weldra 23, mevrouw.
– Bent u reeds professioneel actief?
– Jazeker, Judith, ik schep nu bijna een jaar bergen poen.
– *getik op de computer* OK, meneer. Ik zie dat wij al genoeg personen uit onze steekproef hebben geïnterviewd uit uw categorie. We kunnen hier dus stoppen.
– Neen, Judith, zeg dat niet! Dat is veel te definitief!
*klik*
Gediscrimineerd worden omwille van mijn geslacht, leeftijd en beroepsbezigheid, en dat allemaal op 1 minuut tijd. Schandaal!
Ik weet het, de boel wordt hier verwaarloosd en het gemor van het volk neemt oorverdovende proporties aan. Maar er zijn excuses in het spel. Er wordt hier namelijk aan nevenprojectjes gewerkt. Het betreft een website en in dit geval betekent dat veel thuiswerk. Dat heeft zo zijn voordelen, bijvoorbeeld tot ’s middags in pyjama werken zonder dat daar iemand op kan klagen.
Verder vind ik prullen aan websites eigenlijk maar kaka. En te denken dat ik daar ooit nog mijn job van wou maken. Klooien in css, layouts “slicen” in photoshop om vervolgens verstrikt te geraken in veel te complexe tabelstructuren, het was allemaal al een beetje lang geleden. Veel gesakker dus voor iets dat op zich niet revolutionair is, maar als het een geruststelling kan zijn: het komt allemaal wel goed.
Ook met het nemen van foto’s tijdens optredens verleg ik mijn grenzen niet. Toch heb ik dat afgelopen weekend weer gedaan. Met name op Nerorock, een kanjerfestival bij onze Hoeilaartse geburen. Ziedaar de eerste serie: Fried Bourbon.
