Categorie: Dagdagelijks

Samsung Galaxy Spica

Ik ben dus metterdaad het tijdperk van de smartphone binnengetreden. Aangemoedigd door de steeds weerbarstiger wordende vierknopstoets van mijn voormalige telefoon, die sleet tot dagelijkse functionaliteit had verheven.

Nee, ’t is geen iPhone geworden. Ik ben geen Apple-man. Niks ideologisch, veeleer een prijsgevoelige klier die antistoffen afscheidt tegen de verder uitstekende iStuff.

Een zorgvuldig afwegen leidde mij uiteindelijk naar de Samsung Galaxy Spica, apparatuur voorzien van het Google Android besturingssysteem. Bij den Duits valt dat toestel voor een fatsoenlijke prijs op de kop te tikken: 229 euro en nog wat kosten voor het transport.

Eerste indruk? Tot nu toe geen klachten. Mail, kalender, takenlijst, muziek… Loopt allemaal soepel.  Rechtdoend aan de nerd in mij, ben ik ook gelijk overgegaan tot het experimenteren met een selectie uit het ziljoen nutteloze en minder nutteloze applicaties. Een overzicht:

  • Gmote: Daarmee zou de telefoon tot een afstandsbediening voor een nabijgelegen pc moeten verworden. Het scherm van de telefoon zou dan dienst doen als touchpad. Zou, zou, zou, want hoewel het er mij ontiegelijk handig uitziet, heb ik het nog niet aan de praat gekregen. Het ding blijft neuten dat ie mijn computer niet kan vinden. Iemand meer succes?
  • Twitdroid: Twitter op den telefoon. Het geleuter dreigt alleen maar toe te nemen.
  • My Tracks: Om het loopparcours GPS-gewijs op te nemen, om te zetten naar Google Maps, snelheden na te gaan en wat niet al. Nu nog een armband vinden om de telefoon in te houden bij het lopen.
  • CardioTrainer: Het zelfde als My Tracks maar naar verluidt met uitgebreidere functies. Helaas nog niet uitgetest.
  • OI Shopping list: Redelijk zelfuitleggend, me dunkt.
  • AK Notepad: Franjeloos vernuft waardoor mijn handen en onderarmen niet langer onder de halfafgesleten nota’s staan.

En dan zijn er nog een aantal applicaties die verdere opvolging verdienen:

  • Shazam, alias de magische liedjesherkenner: door een ongelukkig toeval werkt dat nog niet op de Spica, maar een oplossing zou niet veraf meer zijn.
  • Google Goggles, ofte zoeken door foto’s te nemen van objecten. Het ziet er zo stuitend hip uit dat het speek ervan op de grond drupt. Helaas nog even wachten tot Samsung de nieuwste versie van Android (2.1) beschikbaar stelt.
  • Waze, ook wel: “community powered navigation”. User generated navigatiesoftware die je realtime op de hoogte houdt van files of ander oponthoud in het verkeer door de informatie van alle gebruikers te bundelen. Voor België nog maar in een beginfase, maar moest ik TomTom zijn, ik zou er niet al te gerust op zijn.

Verdere applicatie-suggesties om het mobiel tijdverdrijf te maximaliseren zijn altijd welkom…

www.gmote.org

Niet bij stilgestaan

Daar had ze duidelijk nog niet bij stilgestaan. Het had echter weinig zin om retroactief nog de wenselijke overwegingen te maken, want de ontmoeting van haar kin met de ijslaag die zich op het asfalt had gevormd, maakte zonder meer duidelijk dat fietsen op dergelijke ondergrond niet tot aanbevelen strekt.

Opgetrokken jukbeenderen en dichtgeknepen ogen exposeerden haar evidente lijden. Tussen haar op elkaar geknelde kiezen ontsnapte een hoog geïntoneerd geluid dat meer dan eens als opmaat klinkt naar een onbedaarlijke huilsymfonie.

Toch takelde ze zich manmoedig recht langs de arm van een helpende ziel. De pijn verbijtend. Want ja, de mensen kijken.

Nu, die mensen keken al even. En al die mensen dachten al evenlang: als ze daar aan die ongestrooide weg maar gewoon even van de fiets stapt. En toen ze dat niet deed en haar voorwiel de onheilsplaats kustte, dachten de mensen: als ze nu maar niet de voorste rem aantrekt.

En nog even later dachten de mensen: kieke. Een pejoratief dat godzijdank algauw plaats maakte voor oprecht medelijden en intermenselijke behulpzaamheid.

Lidl slaat door

Uitsluiting is de osteoporose van ons tijdsgewricht. Een schijnbaar ongeneeslijke ziekte die mijn strijdvaardigste ik op haar woekerend pad treft.

Die houding toont zich in de kleinste dingen. Zo vindt de postbeambte bij mij geen sticker op de brievenbus die tot doel strekt het postvak rein te houden van publicitair drukwerk. Ik maak geen onderscheid: papier is papier.

Het wekelijkse pakketje vreugd schoof derhalve ook deze donderdag weer binnen: de reclamebundel. Mijn anker in de kapzeisende consumptiemaatschappij.

In Leuven werden we bovendien extra verwend met “De Leuvense Volksstem”. Een titel van de lokale VB-afdeling die de lading dekt als ware die lading een span loopse merries.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik een onvoorwaardelijk liefhebber en connaisseur van het genre ben. Ik ga nog mee van in de tijd dat het periodiek nog de directere titel “Eigen Volk Eerst Krant” droeg. Er is ten andere al iets nodig om mij inhoudelijk nog te verrassen met cartooneske witsen over ’s lands nieuwe onderdanen en oneliners met een geringe gemutlichkeit ten aanzien van de taalgroep beneden de taalgrens.

Toch gebeurde het. Ik werd verrast, en wel door deze bladzijde.

Lidl slaat door in VB-krant

Maakt Lidl zich schuldig aan een ontspoorde vorm van antivlaams racisme die vereist dat de bokshandschoen ingeruild wordt voor de blote vuist? Ik zeg maar iets: Waalse patatten in Vlaamse rekken?

Ach ach, niets van dat alles.  Het betreft een lapsus waardoor het Lidl-blaadje abusievelijk in dat van het VB schoof. Niks aan het handje, maar eenieder zal erkennen dat de combatieve huisstijl van beide bladen waarlijk naadloos integreert.

En dat had ik allemaal gemist met zo’n reclamezuiverende sticker op de brievenbus.