Turbomaatschappij

Een cheeske, lieve lezer, dat moet sudderen. En van enige suddering was eergisteren overduidelijk geen sprake.

Moest u er niet bij geweest zijn: ik heb het over de gebeurtenissen van donderdagnacht aan het lokale hamburgerkraam. Een toevallige tegelijkertijdheid bracht mij daar samen met Horskaer en Neddie, een andere gezagsvolle figuur uit onze gouw. Horskaer had beslist dat een burgertje voor het slapen gaan een heilzame werking zou hebben op de spijsvertering… vandaar.

Nu prefereren wij op onze hamburger steeds een dun schelleke kaas, wat de herkomst van “een cheeske” afdoende verklaart. Volgens alle conventies dient deze schel eerst tot een smeltpunt gebracht te worden, door het bovenop de hamburger te leggen terwijl die op de bakplaat ligt. Wanneer het geheel dan samengepakt wordt tussen een pistolet, is dat een orgastische gewaarwording voor de papillen, die binnen het beperkte begrippenkader van onze taal niet te beschrijven valt.

Maar niks dus. Wat Horskaer in de vuist gedrukt kreeg, was een hamburger met een droge kaaslap die nog niet aan het begin van het smeltpunt stond. Zelden zag ik een man zo ontgoocheld.

Omdat men op één waarneming geen geloofwaardige case kan bouwen, bestelde hij een tweede cheeske, als bewijsvoering dat het probleem wel degelijk van structurele aard is. En helaas, ook de tweede aankoop bevestigde de eerder vastgestelde tekortkoming.

De ontgoocheling sloeg daarop over naar Neddie, die dit falen algauw ruimer kaderde binnen het globale degenereren van de mensheid. Een academicus herkent men van ver. Of na een zekere hoeveelheid bier.

Ja, we leven in een turbomaatschappij, waar we voor niks nog de tijd nemen. Kinderen opvoeden? Tien minuten quality time en laat dan de kinderzenders hun werk doen. De markt zorgt voor alles. Een cheeske opwarmen? Vier seconden en de rest zal van de lichaamswarmte moeten komen.

Hoe wij aan deze misstand zullen verhelpen, was die avond niet geheel duidelijk. Zeker is dat alle democratische middelen zullen aangegrepen worden. Een groep op Facebook? Een naaktwandeling op het strand van De Haan? Wees alvast bereid tot actie.

In de broek

Have no fears, I’m still alives.

De Druivenfeesten geven het ritme van mijn dagen aan. Gisteren Will Tura. Enorm. Geen foto’s genomen, gewoon genoten.

Ene leuke anekdote uit de druivenkoers, die vandaag plaatsgreep. Gezeten in de VIP-tent (“ik ben van de pers”, u kent dat wel), maakte ik kennis met een dame die de gratis Ricard had ontdekt. Bij elke passage van de dienster bediende ze zich van een glas. Bij wijlen stond ze zo met een glas in elke hand de volksmond te vertegenwoordigen.

Toen ze bij de aankomst van de renners met de rug naar ons gekeerd stond, bleken wij uit te kijken op een bevuilde broek. Het zal wel van de spanning geweest zijn.

Mijn en andere hun werk rond de feesten is inmiddels al vijf dagen hier te bekijken.