In het zuidelijkste puntje van IJsland ligt een metropool zoals er in verre omstreken geen te bespeuren valt: Vik. Het werd ons aangekondigd als een van de voornaamste steden op onze weg naar het oosten, en na kilometers van landschappelijke leegte doorboord te hebben, maakt het die belofte helemaal waar.
Wel 300 inwoners telt het voormalige visserscentrum en de voornaamste bezienswaardigheid die langs alle wegen staat bewegwijzerd, is de “German Memorial Stone”. Een monument ter nagedachtenis van de vele vissers die de wal nooit meer bereikte. Meer achtergrond over Vik en de obligatoire trollenmythe, leest men hier.
Het moet gezegd dat het er allemaal een beetje rommelig bij lag. En dat geldt ook voor de jonge bevolking, waarvan wij een element gedwarst in de sneeuw aantroffen, de blik ten hemel gericht, vergeefs zoekend naar zingeving.
Een café hebben we er niet gevonden, wel een Kaupthing bank. We hebben nog even overwogen om ze te kopen, maar zijn uiteindelijk voor de Choco Prince-koeken gegaan. Kiezen is altijd een beetje verliezen.
