“Makik aan u iets vragen?”

De vraag kwam van rechts en ze zei het op een toon alsof er belang mee gemoeid was. “Ze” was in dit geval een strak gelijnde meter 70 met bijgeschilderde wimpers en wenkbrauwen. Over de authenticiteit van haar haarkleur, hing minstens de schijn van de twijfel.

Zonder in te gaan op het gewaagde voorzetselgebruik in haar openingsvraag, stemde ik blijkbaar toe door het neerplanten van mijn glas op de toog. “Los of in ne staart?” kwam ze ter zake.

Opdringerig

Angstzweet was mijn deel. Het haar los of samengebusseld per elastiek? Ik weet dat men als man geacht wordt daar een uitgesproken mening over te hebben, en dan nog liefst een die strookt met haar gedacht van het moment.

“Dat hangt ervan af”, antwoordde ik op zijn tsjeverigst. Rollende ogen. Kennelijk niet het juiste antwoord voor een vrouw op zoek naar zekerheid. Dus besliste ze maar zelf: los.

Het werd algauw duidelijk dat de haar-vraag slechts een opstapje was naar het grotere gesprekswerk. Ze had inmiddels een whisky cola besteld en wrong een vrijstaande kruk tusssen mezelf en mijn onbekende buurman die een geanimeerd gesprek met de barman onderhield. Noem mij misantroop, maar ik vond haar opdringerig.

Drank is den duvel

Ik nipte zwijgzaam aan mijn glas en staarde naar het scherm rechtsboven, waar Barcelona goed bezig was. Alles in de hoop dat onze karige gespreksstof spoedig zou verwaaien. Helaas, mijn timide lichaamstaal werkte als een purgatie op haar.

Ze gebruikte het gespreksmonopolie dat ik door mijn onmondigheid naliet om haar verhaal wijds te ontvouwen. Over haar vriend die haar verlaten had. Met slaande deuren en veel vuile woorden. Dat het misschien ook een beetje haar fout was. Ooit gefoefeld op een ander. Spijt, dat wel. Drank is den duvel.

Ik begrijp dat

Nu probeer ik actief te werken aan mijn kant die ooit als “ongevoelige klootzak” betiteld werd. Daarom luisterde ik gedwee, terwijl de bodem van mijn blanchke almaar zichtbaarder werd. Af en toe duwde ik een doorleefd “ik begrijp dat” tussen haar woordenbrei. Want ja, ik bestudeer de vrouwenbladen.

Ze verwende haar glas met een nieuwe teug en ging gretig door met het stapelen van het wrakhout van haar gekeldere relatie. Het buitenrelationele geslachtsverkeer was immers niet het enige en zelfs niet het doorslaggevende element dat de verhouding met haar ex troubleerde. Het was de discussie over de te verkiezen vloerbedekking voor hun in bruikleen gekregen studio die een onvermoede torpedo bleek.

Dat zat zo. Hij wou vinyl; zij tegels of het betere parket. Zijn keuze voor die “schrale” vinyl verraadde volgens haar bindingsangst. Hij had dat als belachelijk afgedaan en daarbij haar misstap in herinnering gebracht. Ambras, en ditmaal – ik vat samen – met fatale gevolgen.

Iemand

Begrijp me nu niet verkeerd: ik heb niks tegen het klaagelijk rouwgereutel na een perte totale relatie. Dat is – naar men zegt – van belang (psychologisch enzo). Niks op tegen, zolang al dat teugelloze geknies op de middellange termijn maar leidt tot een steengoede roman of een historische plaat.

De kans dat ons gesprek aan de toog echter een gedenkwaardige uitwerking zou kennen, kon gering geschat worden. En de zin om nog verder dienst te doen als depositobank voor haar onverwerkte schuldgevoelens ontbrak mij om veelerlei redenen..

Ik zei dus dat ik dringend door moest om iemand af te halen aan het station die met de late trein toekwam. Waarop zij als een gendarme mijn gangpad blokkeerde en met scheefgehouden hoofd en gekruiste armen peilde of ik dan “iemand” had.

Zonder veel nadenken heb ik dat bevestigd. Een sociaal aanvaardbare leugen als goedkope borg voor mijn minstens tijdelijke in vrijheidstelling.