Hoelang nog vooraleer we de eerste grote rechtzaak krijgen van gehoorspatiënten tegen een concertorganisator?
Vandaag staat in De Standaard het verhaal van een man die zelfmoord pleegde omdat hij het geraas van de tinnitus in zijn hoofd niet meer aankon. Oorzaak? Gehoorschade opgelopen bij enkele “luide” concerten.
Volgens mij gaan concertorganisatoren meemaken wat de tabaksindustrie al een tijdje over zich krijgt. Net als de gevolgen van tabak, zijn de kwalijke gevolgen van ontspoorde decibelniveaus op het gehoor onweerlegbaar. Men weet ook perfect vanaf welk geluidsniveau er schade optreedt. Die grens overschrijden, is dus gehoorschade toebrengen met voorbedachte rade. Zit daar niks in voor een advocaat?
Door dat opgefokte geluid is de klank op concerten ook dikwijls vervormd. Ik ken nog weinig muziekliefhebbers die echt kunnen genieten van het dreunende restgeluid. En dan zijn er nog ouders die de maagdelijke trommelvliezen van hun kinderen zonder bescherming in de voorste linies sturen.
Ik trek wel eens foto’s tijdens concerten, dat zou u niet ontgaan mogen zijn. Het betekent lange tijd camperen op de eerste rij of vlak voor het podium, dichtbij de boksen. Noem mij versleten, maar ik verdraag het evenmin nog. Daarom steek ik tegenwoordig altijd oordopjes in; tampons ter absorptie van de pijnlijkste frequenties.
’t Is van het simpelste wat er op de markt is, maar ik verzeker u: het is een verademing. Het geluidsniveau is weer aangenaam, ik versta de tekst van de nummers en zelfs de mensen rondom mij zijn te verstaan.
Men zou van een aanrader kunnen spreken.
zonder die oor-tampons was ik — na al die uren frontstage als fotograaf — al een tijdje doof vrees ik.
’t is natuurlijk behoorlijk absurd als iedereen met van die gele tampons in de oren moet gaan rondlopen, terwijl er een iets eenvoudiger en goedkopere manier is op het probleem op te lossen.