Categorie: Fotografie

Over de rand

Michiel Hendryckx heeft een fotoreeks gemaakt over de rand rond Brussel (artikel Рvideo-interview). Van wat ik ervan gezien heb, kan ik alleen maar nederig buigen voor zoveel meesterschap. Clich̩-beelden, kun je op het eerste zicht zeggen, maar het is eigenlijk niet eens overdreven:

De fotograaf vertrouwde blijkbaar zelf niet de landelijke idylle die hij zag. Hij greep naar zijn gps en noteerde bij elke foto nauwgezet de afstand tot de Brusselse Grote Markt. Je ziet er hem het hoofd bij schudden, zo afgelegen, met bewoners die de mentaliteit van het geïsoleerde platteland cultiveren.

In De Standaard van ’t weekend stonden een paar foto’s gepubliceerd en op de site liep een slideshow met de hele reeks. Maar geen idee hoe ik er rechtstreeks naar kan linken, want ze stond alleen op de voorpagina. Zo schofferend anti-web2.0!

We zullen dus gewoon naar de tentoonstelling moeten gaan. In maart 2009 hangen ze in De Bosuil in Overijse.

Expo ‘Over de rand’, foto’s van Michiel Hendryckx, 16 mei tot 4 juni in GC de Zandloper in Wemmel. Daarna worden de foto’s tentoongesteld in Beersel (oktober 2008), Machelen (november 2008), Londerzeel (december 2008), Dilbeek (februari 2009), Jezus-Eik (maart 2009), Galmaarden (april 2009). www.vlaamsbrabant.be/cultuur.

Mano Mundo en stoelen

Gisteren naar Mano Mundo gebold. Veel heb ik daar niet gezien. Van 14u tot 18u heb ik er onder de brandende zon foto’s getrokken van mensen op een buitenmaatse roze stoel. Dat had hier iets mee te maken en de foto’s zullen ook daar verschijnen in de loop van de week.

Succes had de formule het wel. Blijkbaar wil de gemiddelde medemens niet liever dan zich vereeuwigd zien op een magenta gestoelte. Bij deze vijf riep het reusachtige zitvlak heftige reacties op:

Een stoel op Mano Mundo

Een stoel op Mano Mundo

Dat het internet vol rare tiepen zit, is trouwens weer eens bewezen met de onderste foto. Die had ik nog geen minuut upgeload of er waren al 3 comments en 17 views. Om de populariteit van mijn foto’s op te vijzelen heb ik dus meer kussende vrouwen nodig. Genoteerd!

Toerist

(24/01/08) Dag 9 in Indonesië (3)

Pura Mangkunegaran

Tijd voor… toerisme! Na het middageten zaten we nog met een paar lege uurtjes tot onze volgende stop. Terwijl de moslims van het gezelschap hun vrijdagplicht vervullen, breng ik met twee andere geïnteresseerden een bezoekje aan het Pura Mangkunegaran. Een paleis van de voormalige Koninklijke familie, dat naar hun normen “klein en intiem” was. Al zou ik het optrekje nu ook weer niet als claustrofobisch omschrijven.

Voor de uitgebreide toeristische informatie, verwijs ik graag naar andere bronnen (daarvoor is de hyperlink op een regenachtige namiddag uitgevonden). Feit is dat de prins rond 1757 zin had in een paleis. En omdat hij in Europa had gestudeerd, wilde hij wel enkele continentale toetsen in zijn nieuwe stulp.

Pura Mangkunegaran

Zo komt dat veel in dit paleis vertrouwd overkomt. De glasramen komen zelfs uit België, heb ik mij laten wijs maken. Wie echte lokale traditie wil spotten, moet zich buiten de plechtstatigheid van Mangkunegaran begeven.

Pura Mangkunegaran

Het paleis is ommuurd door een gordel van huizen (het personeel moest wellicht ook ergens slapen). In een van die ruimtes oefende een ensemble dat traditionele muziek bracht. Fascinerend om zien, maar na tien minuten begint het gedjingel djangel voor een ongeoefend oor toch zwaar te wegen.

Pura Mangkunegaran

Al bij al een fijne plek om geweest te zijn. In de marge van ons bezoek, werden we nog aangeklampt door een contingent tienermeisjes die om ondoorgrondelijke redenen met me op de foto wilden met. De Jean-Marie Pfaff in mij stemde toe. Daarmee slingeren er nu ergens in dat werelddeel vijf foto’s rond van mijzelf in combinatie met een enkele minderjarige meisjes. Als daar maar geen boeken over geschreven worden.

Ogen

Als Steve McCurry hier de cover van National Geographic Magazine mee haalde en er waarschijnlijk nog een paar awards aan overhield, dan zie ik niet in waarom ik dat succes niet kan overdoen. Bij deze:

Finn

Pakkend, toch? Hoe die ogen de levenspijn uitschreeuwen en het verhaal vertellen van een bestaan gedrenkt in tegenslag en uitzichtloze ellende. De jury zal pretty impressed zijn, zo staat nu wel vast.