Categorie: Dagdagelijks

Lichte euforie: zo kon de sfeer omschreven worden ten huize JG bij het in ontvangst nemen van de geretourneerde Canon 350d. Drie weken leefde dit geliefkoosde apparaat verwijderd van zijn meester, die het steeds met vaste hand had gebezigd.

De “Letter of repair” leert ons het volgende:

Onderdelen:
PCB ASSY’Y MAIN
PCB ASSY’Y MOTOR DRIVE
PLATE FOCUSING SCREEN

Correcties:
Replacement: Electronical Circuits
Adjustment: Electronical Circuits
Cleaning: CCD/CMOS
Replacement: Small parts
Cleaning: General

Enfin, ne groten onderhoud, quoi! En dat voor het ronde bedrag van 0 euro…

Een schrijnend gebrek aan interessante gebeurtenissen in het holle werkmenschenbestaan, noopt mij tot het u voorleggen van een mysterieus gezondheidskwaaltje. Het betreft ongecontroleerde stuipen in de borststreek die zich luchtpijpgewijs naar de stembanden, de keel en de mondsholte verder zetten (omtrent de juistheid van de volgorde kan ik helaas geen zekerheid bieden). Vervolgens krijgt dit ongemak een auditieve uiting in de vorm van een rasperig geruis uit de mondsholte. Aan de toog noemt men dit fenomeen ook wel den hoest.

Het mag een geluk bij een ongeluk heten dat den hoest mij niet de ganse dag ambeteert. Neen, mijn gebas treedt enkel gedurende de late avond op, zo rond een uur of tien. Bij het ochtendlijke ontwaken zijn er nog enkele naschokken voelbaar, maar deze wee?n zijn slechts van korte duur.

Alle middelen om dit gezondheidsmatige falen van mijn lichaam aan te pakken, zijn meer dan welkom, of ze nu medisch verantwoord zijn of niet. Moet ik gewoon vroeger gaan slapen? Of hangt er mij een pijnlijk doe-het-zelf lavement boven het hoofd? Ik ben voorbereid op alles.  

Zo, daarmee heb ik weer een substantieel deel van mijn persoonlijk leven blootgelegd op Internet. Wie zal zeggen wat er nog op komst is? Mijn eerste bevalling zonder epidurale live op vrtnieuws.net? Met den techniek van tegenwoordig is er zo veel mogelijk…

Diepe, doffe ellende heeft de kern van mijn bestaan getroffen. Mijn geliefde Canon 350d, waar ik reeds een jaar en drie maanden mee samen was, heeft mij laten zitten.

Ik heb mijn geliefde stukje elektronica nochtans altijd zacht behandeld. Maar nu wil het dus niet meer werken. Ook al zet ik de knop op “on”, elk teken blijft uit, ontelbare reanimatiepogingen ten spijt.

Na het uitroepen van de noodtoestand, leerde de Canon-website mij dat ik met mijn defecte hardware terecht moet bij een onderaanneming in Roosendaal, ergens vlak over de grens met Nederland.

Zelfverzekerd van mijn absolute recht op garantie, breng ik dus een internationaal telefoongesprek tot stand. “U bent de eerste in wacht”, meldt het telefoonsysteem mij aan de andere kant, waarna er onmiddellijk iemand opneemt.

“Goede…” (stilte)
“Middag?” probeer ik.
“Jaaa! Goedemiddag”, klinkt het euforisch.

Ik leg vriendelijke, edoch kordaat uit wat er aan de hand is en de dienstdoende dame stelt zich uitermate meewerkend op. Degelijk verpakt opsturen richting Nederland, voorzien van een kopie van het factuur en een probleembeschrijving (in mijn geval lijkt die redelijk kort te zullen worden), luidt de boodschap.

Dat zal ik dan maar braaf doen. Het ziet er trouwens sterk naar uit dat de scheiding gemakkelijk een maand kan duren. “We hebben ontzettend veel werk”, gaf de Nederlandse dame te kennen. Dat had iets te maken met iedereen die op digitaal aan het overschakelen was, waardoor er heel veel pakjes binnenkwamen. Gaan al die nieuwe toestellen dan kapot?

’t Is te hopen dat mijn financi?le reserves niet al te fel zullen moeten lijden onder dit spijtige voorval.

LEUVEN – Eigen berichtgeving. Een woordenwisseling tussen een chauffeur van De Lijn en een reiziger op bus 395 Leuven-Groenendael zorgde tijdens het spitsuur voor opschudding.

Een ongehoorzame reizigster stapte omstreeks 17.14u ter hoogte van het Fochplein op, daarbij gebruik makende van de achterste deuren . Dat is strikt verboden en deze opstappraktijk wordt doorgaans enkel gebezigd door zwartrijders en andere wangebruikers van het openbaar vervoer. De chauffeur van dienst liet zich dan ook niet onbetuigd en riep de dame kordaat tot de orde.

De vrouw in kwestie had evenwel haar beste kaart achter de hand gehouden en stak zonder nader verzoek haar Omnipazz de lucht in. Daar was het de ontzette chauffeur evenwel niet om te doen. Het ging hem meer om het principe. Hij eistte dan ook van de reizigster dat ze terug zou afstappen langs achter, om de gebruikelijke opstapprocedure te volgen.

Met dat verzoek kon de delinquente busgebruiker niet leven, en ze weigerde dan ook prompt om er gevolg aan te geven. Die tegenzet deed de verzuurde relatie tussen de twee protagonisten helemaal escaleren. Stemmen werden verheven, bitse woorden weerkaatsten op de wanden van de bus.

Uiteindelijk bond de chauffeur in en zette zijn rit verder, waarvan de vertraging intussen opgelopen was tot tien minuten. Het wederzijds gesakker hield echter nog aan gedurende de daaropvolgende kilometer. Toen moeide een man zich in de debatten, waarvan de leeftijd enige wijsheid en autoriteit deden vermoeden.

“Juffrouw, de regels zijn heel duidelijk en ze zijn op iedereen van toepassing, ook op u”, zo sprak hij zegezeker. “Gij moet u niet moeien, gij hebt hier niks mee te maken”, probeerde het vrouwmens nog vergeefs. “Wij zijn allemaal reizigers op deze bus, dus wij hebben hier allemaal mee te maken. Dus u heeft de keuze: ofwel volgt u de regels, ofwel stapt u nu af”, besloot het oude heerschap zijn betoog.

Einde discussie. De pedante jonkvrouw capituleerde en de busreis kon in vrede verder gezet worden.