In vrouwelijk gezelschap

(23/01/08 ) Dag 8 in Indonesië (3)

Women group

In Solo maken we nog kennis met de leden van een vrouwengroep. Deze schare geëngageerde madammen wijst de aanwezige heren kordaat de deur aan het begin van hun bijeenkomst. Anton en ik overleven de zuivering. Een interview is anders nogal moeilijk.

Wanneer de formaliteiten achter de rug zijn, vertellen ze door elkaar wat ze allemaal doen met hun vereniging. Niet alleen springen ze hier en daar bij in gezinnen met hulpbehoevende kinderen of ouderen, ze zijn ook bewuste consumenten. Zo gebruiken ze alleen producten uit duurzame landbouw in hun eten. Bij wijze van voorbeeld: de rijst die ze gebruiken, komt van de nabijgelegen boerengroep uit Boyolali waar we eerder op bezoek waren.

Women group

Om hun verhaal uit te dragen, publiceren ze recepten in lokale bladen en houden ze standjes op evenementen. Zeker niks grootschaligs, maar het heeft wel iets weg van virale marketing, zonder de dure termen. Bovendien helpen zo’n intiatieven mee om een afzet op lange termijn te creëren voor de productie van de boeren. Vraag en aanbod, zoals de toog-econoom het zou samenvatten.

Tot zover de relevante feiten. En dan vraagt u zich wellicht nog af hoe het afliep met mijn problematisch stoelgang van de voorbije anderhalve dag (indien u zich dat niet afvraagt, is het hier gedaan met de leespret). Wel, op de locatie waarvan sprake, speelde het probleem voor het eerst sinds het ontwaken weer op. In die mate zelfs dat ik met een verbeten trek de weg naar het kleinste kamertje moest vragen.

Gedienstig geleidde de gastvrouw mij mee naar een hokje op de koer achter de woning. Deurtje open, deurtje toe… Echter, ik zag enkel een vierkante meter leegte en een pompbak. Intussen verhoogde de druk op mijn kurk en stampvoetend en met klam zweet op het voorhoofd zocht ik naar een opening.

Toen sprong een baksteen op de grond mij in het oog. Stuiptrekkend schoof ik het gesteente langs de kant en er ontwaarde zich voorwaar een gat van circa 7 centimeter diameter. Zonder verdere reflectie positioneerde ik mij boven de bres en liet mij gaan. Om u een idee te geven: ik voelde mij een jager die met zijn hagelgeweer naar een dwerghamster schiet.

Maar daarmee was ik wel meteen verlost van die donderse tourista. En gelukkig waren de dames vol begrip voor de weinig benijdenswaardige situatie waar ik mij op luttele meters van hen uit bevrijd had.