Een kwakske in een zakske

Gisteren in het STUK naar Our Daily Bread gaan kijken. Normaal een film zonder toegevoegd geluid, maar nu op meesterlijke wijze voorzien van live soundtrack door DAAU. Dat die heren kwaliteit brengen, was mij twee jaar geleden al duidelijk geworden bij een optreden in Het Depot. Dat laatste vermeld ik gewoon even om nog eens te kunnen linken naar de foto’s van weleer.

De film op zich is een aaneenschakeling van gortigheid. Hectaren en hectaren worden doordrenkt met chemicaliën; hele stallen kippen, koeien en varkens worden per loopband naar de executie gevoerd,…

Maar het meest had ik te doen met de stier, die eerst met een opgespannen bekken vol goesting staat te staren naar het achterste van een welgevormde Bella, maar net voor zijn adequate inval bij het element wordt gegrepen door een bevoegd persoon. Die leidt het kwakske van de stier vakkundig af naar een zakske voor latere inseminatie. “Ze maken de stiel kapot”, zie je dat beest denken.

Al die gortigheid wordt echter zo geniaal in beeld gebracht dat het weer aangenaam wordt. Pure fotografie, zweer ik u… Aanschouw de gallerij op de site en geniet.

Mijn aanwezigheid op een culturele gelegenheid is natuurlijk nooit zonder gegronde reden (lees: gratis toegang). Ook hier zat het werk voor iets tussen. We waren namelijk mede-organisator.

De inkleding bestond uit strobalen met daarop appels van biologische komaf. Vanzelfsprekend zat daar een educatief verhaal achter: over teeltwijze, voedselkilometers, enz. Ik moest voor foto’s zorgen voor de themasite, dus liet ik mijn nederige wijsvinger enige malen over de trekker glijden. Enkele resultaten…

Lees verder Een kwakske in een zakske

Ik word nog beroemd

Koning Albert II op bezoek in Leuven

Op 13 februari wordt een nieuwe publicatie van de stad Leuven voorgesteld rond cultuur. Daarin tien foto’s die afgelopen jaar op drieduizend.be verschenen. Het zou gaan om een selectie van de beste tien foto’s. Eentje daarvan kwam uit mijn camera gerold, zo blijkt. Glorie, jolijt!

Neen, centen krijg ik daarvoor niet, maar als het voor een boekske van Louis is, hebt ge verdomme geen eisen te stellen! Blij moet ge zijn. Blij van eindelijk iets te hebben om aan de achterkleinkinderen door te vertellen. Blij om eindelijk iets terug te kunnen doen voor de weldaden van de Grote Leider.

Vandaag werd mijn bescheidenheid weerom op de proef gesteld met de vraag van PoloniaNet om een van mijn Verhofstadt-foto’s te mogen gebruiken. PoloniaNet schijnt een tijdschrift te zijn van de Poolse gemeenschap in België. Een miljoenenpubliek dus. Een massamedium kan niet klein genoeg zijn of ik heb er mijn tentakels. Als ik nog maar enkele letters van dit feit op mijn cv vermeld, is mijn mediacarrière aan lichtsnelheid gelanceerd. Voorzichtig zijn dus.

Pas op, dan heb ik hier mijn eigen loftrompet nog niet geblazen over het feit dat een artikel over mijn thesis de International journal for management and police strategies heeft gehaald. Inderdaad, een wetenschappelijke publicatie, voorwaar, en dan nog wel in een internationaal tijdschrift met wortels in Zwitserland. Altijd al geweten dat de parochiale lucht van dit lilliputterland mij te ijl werd. Nu ben ik dus ook een wetenschapper, een man van de ratio, iemand die opstaat en gaat slapen met cijfers. Zo iemand waar je maar liever niet mee aan tafel zit.

In Den Ouwen Tijd

Den Ouwen Tijd

Een café waar ge nog een 33’er kunt drinken voor 1,30 euro, of een koffie voor 1,40 euro… Zeg mij: hoeveel zijn er nog? Den Ouwen Tijd in Leuven – de Vieux Temps voor de habitués – is zo een bruin staminaat waar een democratische prijszetting nog de dagelijkse praxis uitmaakt. In afwachting van een verre treinreis, pleeg ik daar in goed gezelschap al eens iets te nuttigen. Tot jolijt van eenieder.

In die schone kroeg staan den toppenbiljart en de kicker nog centraal, niet zelden omringd door menige volksmensch. Daar wordt nog de nationale voetbalcompetitie vergroot weergegeven en de lokale voetbalcompetitie per prikbord opgevolgd. Een plek, met andere woorden, van warmte en aangenaam verpozen in deze hedendaagse prozacmaatschappij.

Ik heb geen boodschap aan een trendy keet waar ik met moeite de stoelen van de wijnglazen kan onderscheiden. Ik heb geen boodschap aan Tavernes waar er geen barkrukken mogen staan omdat die putten maken in het vast tapijt.

Neen, geef mij maar de verlichting van spaarzame TL-buizen en de warmte van ware kameraadschap. Ode aan dien Ouwen Tijd!

Hanco Kolk

Hanco Kolk

Nog een fotootje genomen voor de Veto.

Hanco Kolk is een Nederlands striptekenaar en heeft een expositie lopende in de universiteitsbibliotheek van Leuven. Hij is naar verluidt bekend in het stripwezen, maar vat het niet beledigend op als ik zeg dat zijn naam mij niets zei.

Vriendelijk en open was hij wel en dat ik niet veel tijd had voor de foto’s te trekken, nam hij mij niet kwalijk. Hij vond het waarschijnlijk zelf wel gemakkelijk om zich geen half uur lang in allerhande geposeerde houdingen te moeten wringen. Niet dat zoiets tot mijn gebruikelijk gedragsrepertorium behoort. Ik ben veelal het luiere type als het op foto’s trekken aankomt.

Op bovenstaande foto valt het nog mee, maar op de grote versie is te zien hoe het gezicht niet scherp zit. Nochtans had ik wel daar scherp gesteld. Allemaal de schuld van mijn pensioengerechtigde Sigma 28-70mm, die zich met steeds meer gerochel in de juiste stand moet schrapen. Nu de Tamron 17-50mm er is, kan dat afgeschreven stuk optiek wat meer op stal blijven.

Uiteindelijk staat deze foto bij het interview in de gazet van deze week.

Hanco Kolk