Categorie: Verzuring

Turbomaatschappij

Een cheeske, lieve lezer, dat moet sudderen. En van enige suddering was eergisteren overduidelijk geen sprake.

Moest u er niet bij geweest zijn: ik heb het over de gebeurtenissen van donderdagnacht aan het lokale hamburgerkraam. Een toevallige tegelijkertijdheid bracht mij daar samen met Horskaer en Neddie, een andere gezagsvolle figuur uit onze gouw. Horskaer had beslist dat een burgertje voor het slapen gaan een heilzame werking zou hebben op de spijsvertering… vandaar.

Nu prefereren wij op onze hamburger steeds een dun schelleke kaas, wat de herkomst van “een cheeske” afdoende verklaart. Volgens alle conventies dient deze schel eerst tot een smeltpunt gebracht te worden, door het bovenop de hamburger te leggen terwijl die op de bakplaat ligt. Wanneer het geheel dan samengepakt wordt tussen een pistolet, is dat een orgastische gewaarwording voor de papillen, die binnen het beperkte begrippenkader van onze taal niet te beschrijven valt.

Maar niks dus. Wat Horskaer in de vuist gedrukt kreeg, was een hamburger met een droge kaaslap die nog niet aan het begin van het smeltpunt stond. Zelden zag ik een man zo ontgoocheld.

Omdat men op één waarneming geen geloofwaardige case kan bouwen, bestelde hij een tweede cheeske, als bewijsvoering dat het probleem wel degelijk van structurele aard is. En helaas, ook de tweede aankoop bevestigde de eerder vastgestelde tekortkoming.

De ontgoocheling sloeg daarop over naar Neddie, die dit falen algauw ruimer kaderde binnen het globale degenereren van de mensheid. Een academicus herkent men van ver. Of na een zekere hoeveelheid bier.

Ja, we leven in een turbomaatschappij, waar we voor niks nog de tijd nemen. Kinderen opvoeden? Tien minuten quality time en laat dan de kinderzenders hun werk doen. De markt zorgt voor alles. Een cheeske opwarmen? Vier seconden en de rest zal van de lichaamswarmte moeten komen.

Hoe wij aan deze misstand zullen verhelpen, was die avond niet geheel duidelijk. Zeker is dat alle democratische middelen zullen aangegrepen worden. Een groep op Facebook? Een naaktwandeling op het strand van De Haan? Wees alvast bereid tot actie.

Gepluimd!

Het is bijna zover. Bijna treed ik toe tot de geleding van mistevreden burgers die etmaalvullende litanieën afsteken over het vermeende teveel aan belastingen dat ze betalen.

U heeft al begrepen dat ik mij vandaag heb gewaagd aan het invullen van de (elektronische) belastingsbrief. Nu valt daar gelukkig niet meer veel op in te vullen vermits vadertje staat mij blijkbaar door en door kent.

Eén hiaat evenwel in mijn fiscaal dossier: die 460 euro die ik vorig jaar volledig legaal, witter dan wit bijverdiende. Ik weet het, dat staat gelijk met verraad aan onze volksaard, maar ik kan mij geen belastingsschandalen veroorloven. Braafjes vul ik dus het bedrag in onder mijn reguliere inkomen, waarna ik een tussentijdse berekening laat maken.

En wat blijkt? Ik mag zomaar even 180 euro bijdokken! Als ik – louter uit nieuwsgierigheid – die 460 euro weer verwijder en de berekening over doe, krijg ik virtueel 50 euro terug. Daarop slaakt een mens al eens binnensmondse vloeken waar de Heer niet ongeschonden uitkomt.

Maar soit, ik ga er niet langer over nadenken dan gezond is. Gewoon even slikken en dan fluitend de vreugdevolle arbeid verderzetten. Met graagte zal ik mijn bijdrage zelfs nog wat verhogen, teneinde de komende begrotingsopmaak te vergemakkelijken. Als iedereen in dit land zich nu eens zo constructief zou willen opstellen… En als de koning mij dan tijdens zijn 21-juli speech even zou willen vermelden voor mijn heldendaad, ben ik weer gemotiveerd.

Misschien moet ik toch eens nadenken over een zelfstandigenstatuut? Al was het maar omdat ik dan statutair mag jeremiëren.

Der Untergang

Vrienden,

Ik heb het niet kunnen waarmaken tijdens de 20 kilometer door Brussel. Of beter: mijn knie heeft het niet kunnen waarmaken. Het scenario liep ongeveer hetzelfde als twee weken terug tijdens de training. Even voor kilometer tien, knak… en “het” zat weer in de rechterknie. Een ontsteking of iets anders, ik heb er geen idee van. Feit is dat het been niet meer fatsoenlijk plooit.

Ik heb mij dan even langs de kant geposteerd en de banane opgegeten die een Franstalige landgenote mij aanreikte. Vervolgens ben ik nog in een moment van lichtzinnigheid verder gesputterd achter de ballon van 1u50, die mij inmiddels had ingehaald. Even dacht ik een manier van lopen ontwikkeld te hebben die geen pijn deed. Doch na een paar minuten resulteerde ook dit staaltje loopvernuft in stekende pijn. Op tien kilometer heb ik toch nog eervol afgetikt op 52 minuten.

20kmbrussel

Maar opgeven? Ho maar! Laat ons het zo samenvatten: de eerste tien kilometer gingen volledig op souplesse, de volgende voornamelijk op testosteron. Trekkebenend en met een grimas waarmee men geen job zou vinden in een kindercrèche, heb ik mij kilometer per kilometer richting jubelpark geschraapt.

Daar ben ik uiteindelijk binnengewaggeld op twee uur en drie kwartier, wat mij geen weinig verbaasde. Het leek alleszins een klein etmaal. Maar ik heb het toch maar gedaan, verdomme. Vergeleken met mijn afzien gedurende die twee uur, is het Christelijke lijden een haperende draaimolen op een regenachtige kermis in november.

Vrienden,

Men zegt wel eens dat men een groot kampioen herkent in de eenzaamheid van de nederlaag. Het zou mij dan ook niet verbazen als mijn calvarietocht in de lemma’s van ’s werelds sportencyclopedieën vergeleken zal worden met Eddy Merckx’ zesde de Tour de France in 1975. Een stoot in de lever, een gebroken kaaksbeen… en toch doorgaan, de aanval kiezen, de inzinking verbijten, om uiteindelijk onttroond te worden als keizer van de Ronde.

Moest u twijfelen of uw sponsorbijdrage wel terecht was, dan zou die twijfel inmiddels verdampt moeten zijn. Eigenlijk zou u ze zelfs moeten verdubbelen. Minstens. Want zo hard afzien voor 20 kilometer, dat had ik niet ingecalculeerd. En uit die rechterknie vallen ook al geen wisselstukken meer te recupereren.

Conclusie: Het klinkt misschien als een excuus dat te lang in de white spirit heeft gelegen, maar ik verzeker u dat het bijzonder frustrerend is: nog betrekkelijk fris zitten, maar van geen kanten vooruit geraken.

Driewerf helaas dus. Tenzij mijn pijngrens, zijn er op zondag 25 mei verder geen grenzen verlegd. Wie zijn sponsoring nog niet in een uitvoerende fase heeft gebracht, kan dat trouwens nog altijd doen. 000-0000052-52 met als vrije mededeling Loop naar Afrika – Jelle Goossens.

Had ik al “dankuwel” gezegd?

Fout bij het uitvoeren

MS Office heeft mij voorbije week weer bloed doen spuwen, en dan in bijzonder Outlook. Ik vind dat sowieso al een ellendig hulpstuk om mails te beheren, zeker als het dan nog eens paranormale gedragingen gaat stellen.

Of wat te denken van de melding “Fout bij het uitvoeren van de bewerking”. In ’t Frans geeft dat “échec de l’opération” en in ’t Engels “operation failed”. Waarmee weer ten overvloede bewezen is dat ik een ontembare polyglot ben. Helaas helpt mij dat in deze niet vooruit.

De fout stelt zich bij sommige (thuis)gebruikers als ze op het knopje duwen om een nieuw bericht, reply of forward te maken. Redelijk elementaire functionaliteit voor een e-mailclient dus.  Wat ik dan met mijn vereende expertise probeer, is het profiel verwijderen en opnieuw instellen. Soms werkt het daarna. Voor één keer toch. De volgende opstart is het alweer van dattum.

Natuurlijk heb ik mij al ziek gegoogeld naar oplossingen, maar de foutboodschap is zo vaag dat evengoed Freddy Horion er iets mee kan te maken hebben. Ik gok dat de exchange server software enige schuld treft en dat het weer wachten zal zijn tot een volgende fix of service pack. Maar in de tussentijd krijg ik wel steenvorming in mijn testikelen.